နွစ္သစ္မွာ အားလံုး မဂၤလာအေပါင္းနွင္႕ ျပည္႕စံုျပီး..
မိမိ တိုင္းျပည္နွင္႕ လူမ်ိဳးအက်ိဳး ဆထက္တပိုး ထမ္းရြက္နိဳင္ပါေစ။
ကမၻာေျမ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာပါေစ...
" Happy New Year 2009!!!! "
Wednesday, December 31, 2008
Thursday, December 25, 2008
``ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမယာႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ မူ ၀ါဒမ်ား´´
နိဒါန္း
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံေသာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ စိုက္ပ်ိဳးေနေသာ ေျမယာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးသည္ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ မ်ားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္ ေစႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျမယာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ (၁) ဥပေဒမ်ားကိုျပင္ဆင္ျခင္းႏွင့္ (၂) ေျမယာ အသံုးျပဳျခင္းအတြက္ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ `မႈ´တစ္ခုခ်မွတ္ျခင္းဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းရွိပါသည္။ ဥပေဒမ်ား ျပင္ဆင္ျခင္းဆို ရာတြင္ (၁) တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ား(Offical Law)ႏွင့္ (၂) ဓေလ့ထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားအရ သတ္မွတ္ထားေသာ ဥပေဒမ်ား (Customary Law) ဟု ႏွစ္ပိုင္းပါ၀င္ပါတည္။ `မႈ´ ၀ါဒခ်မွတ္ျခင္း ဆိုသည္မွာ လက္တေလာႏိုင္ငံသားမ်ားကို ခြင့္ျပဳထားေသာ (၁)ေျမယာေျမရရွိပိုင္ခြင့္(Access Right)၊ (၂)အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္(User Right) ႏွင့္ (၃) ခြင့္ျပဳမထားေသာ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင္႕Ownership Right)စသည့္အခ်က္မ်ားအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ၊ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိေသာ၊ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာညီေထြေသာ `မူ´၀ါဒေကာင္းမ်ား ခ်မွတ္ႏိုင္ျခင္းတို႕ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ခံသမိုင္း
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံပိုင္နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ ေျမယာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင ့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္မ်ားကို ေရွးဘုရင္မ်ား လက္ထက္ကတည္းက ရရွိခဲ႕ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကိုမူ မရရွိခဲ႕ေပ၊ ျမန္မာဘုရင္မ်ားသည္ ေျမယာမ်ားကို အမ်ားအားျဖင့္ ၿမိဳ႕စား၊ ရြာစားမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ရႈ႕ရန္ အပိုင္စားေပးေလ႕ရွိၿပီး ၿမိဳ႕စား၊ရြာစားမ်ားက သတ္မွတ္ထားေသာ အခြန္၊အခမ်ားကို ျပန္ လည ္ထမ္းေဆာင္ရေသာ စနစ္မ်ိဳးျဖင့္စီမံခန္႕ခြဲခဲ႕ပါသည္။ တနည္းဆိုေသာ္ အထက္မွတဆင့္ ေအာက္သို႕ အဆင့္ၿပီးတဆင့္သြားေသာ `မႈ´၀ါဒမ်ားဟုု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွစ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ၿဗိတိသွ်တို႕ လက္ေအာက္ကို က်ေရာက္ခဲ႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၿဗိတိသွ်တို႕က ေျမယာႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ ဥပေဒမ်ားကို တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ခဲ႕ၿပီး ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစရင္းရံုးမ်ားကို ၿမိဳ႕၊ရြာအႏွံ႕တြင္ ဖြင့္လွစ္ကာ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္မ်ားကို ခြင့္ျပဳခဲ႕ပါသည္။ ေျမစရင္းအရာရွိမ်ားကိုလည္း ခန္႕အပ္ တာ၀န္ေပးခဲ႕ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္က ိုၿဗိတိသွ်တို႕ လက္ေအာက္တြင ္က်ေရာက္ခဲ႕စဥ္က ရရွိခဲ႕သည္ဟု ဆိုႏိုင္စရာရွိပါသည္။ သိ႕ုေသာ္ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ၾကသူမ်ားမွာ ေစ်း ကြက ္လက္၀ါးႀကီးအုပ္ေနေသာ လူနည္းစုသာရွိ၍ ႏိုင္ငံသားအမ်ားစုမွာ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ျခင္း မရွိသည္က ိုေတြ႕ရပါသည္။
၁၉၄၇ခုႏွစ္တြင္ေရးဆြဲခဲ႕ေသာ လြတ္လပ္ၿပီးျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ က်င့္သံုးမည့္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ ႏွင့္အတူ သတ္မွတ္ျပဌာန္းခဲ႕သည့္အေျခခံဥေပဒတြင္ ၿဗိတိသွ်ေခတ္က ျဖစ္ေပၚခဲ႕ေသာ ေျမယာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္စိုးမႈမ်ားကို သင္ခန္းစာယူၿပီး ႏိုင္ငံသား မ်ား ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကို ရုပ္သိမ္းခဲ႕ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ ေျမေပၚ၊ေျမေအာက္ အားလံုးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္သည္ဟု ေရးသားေဖၚျပခ႕ဲပါသည္။ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင့္ သံုးစြဲပိုင္ခြင့္က ိုႏိုင္ငံသားမ်ားကို ေပးအပ္ထားခဲ႕ပါသည္။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္တြင္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ စနစ္ ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ပိုင္း ၁၉၄၆ခုႏွစ္အထိ တာ၀န္ယူခဲ႕ေသာ အိမ္ေစာင့္အစိုးရသည္ ေျမယာေျမႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဥပေဒကို ၁၉၄၇က ျပဌာန္းထားသည့္အတိုင္း ဆက္လက္ က်င့္သံုးခဲ႕ပါသည္။ ၁၉၇၄ခုႏွစ္တြင္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရးဆြဲခဲ႕ၿပီး ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (ဗဟိုကအုပ္ခ်ဴပ္ေသာတစ္ပါတီစနစ္) ကိုတည္ေထာင္ကာ ႏိုင္ငံကို `တံခါးပိတ္´ စီးပြားေရးစနစ္ ျဖင့္ က်င့္သံုးခဲ႕ပါသည္။ ယင္းစနစ္တြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ေျမယာေျမပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရရွိသည့္ အျပင္ဘိုးဘြားပိုင္ေျမယာမ်ားႏွင့္ စက္ရံုမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္အျဖစ္ သိမ္းယူခဲ႕ပါသည္။ (ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္အျဖစ္ သိမ္းယူခဲ႕သည္ဟု ဆိုရာတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္ အားလံုးကိုသိမ္းယူခဲ႕သည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။) ထို႕ေနာက္ `မႈ´၀ါဒ ခ်မွတ္ထားျခင္း မရွိေသာ၊ မွ်တမႈမရွိေသာနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ျပည္သူမ်ားက ိုရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင ့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္ကို ျပန္လည္အပ္ႏွင္းခဲ႕ပါသည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္တြင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးအစိုးရက တာ၀န္ယူခဲ႕ပါသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖၚ ေဆာင္ရြက္ခဲ႕ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီဟု အမည္ေျပာင္းကာ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႕ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရသည္ ၁၉၉၃ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီး အမ်ိဳးသားညီလာခံ ကိုက်င္းပကာ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ႕ၿပီး ၂၀၀၈ခုႏွစ္တြင္ အတည္ျပဳခဲ႕ပါသည္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသည္ လာမည့္၂၀၁၀ခုႏွစ္တြင္ စတင္အက်ိဳးသက္ေရာက္မည္ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတြင္လည္း ႏိုင္ငံသားမ်ားေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကို ခြင့္ျပဳထား သည္က ို မေတြ႕ရေပ။
လက္ရွိအေျခအေန
ယေန႕ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျမယာႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိျခင္း ႏွင့္အတူ ေျမယာရရွိပိုင္ခြင့္၊ ေျမယာအသံုးခ်ပိုင္ခြင့္မ်ားတြင္ တရား၀င္ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ား၊ နည္းဥပေဒမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ တရားမ၀င္က်င့္သံုး ေနေသာ ေဒသခံ ဓေလ့ထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားအရ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တြန္းတိုက္ေနသည္ကို ေတြရ ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဒသခံ ဓေလ႕ထံုးတမ္းမ်ားအရ ထုတ္ျပန္ခန္႕ခြဲ ေနေသာ စနစ္ကသာ ေက်းလက္ေဒသမ်ား အေပၚတြင္ လြမ္းမိုးေနသည္ကမ်ားပါသည္။ တရား၀င္ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ားတြင္ ေျမယာေျမႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အမႈအခင္းမ်ားသည္ တရားဥပေဒ နည္းလမ္းမ်ားအရ တရားခြင္သို႕ တင္ျပႏိုင္ျခင္းမရွိသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ ေျမအားလံုးသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ျဖစ္သည္ဟု ေရးဆြဲျပဌာန္းထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္ သစ္ေတာေျမ၊ စိုက္ပ်ိဳးေျမႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကစီမံပိုင္ခြင့္ရွိေသာ ေျမလႊတ္ေျမရိုင္းဟူ၍ ေျမအမ်ိဳးအစား (၃)မ်ိဳးရွိပါသည္။ ႏိုင္ငံ သားမ်ားသည္ ေျမလႊတ္၊ေျမရိုင္းမ်ားေပၚတြင္ `ဓားမဦးခ်ေျမ´ဦးသူအသံုးျပဳခြင့္ရွိေသာေျမေနရာေပၚတြင္ အသံုးျပဳႏိုင္ပါသည္။ ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးသည္ အသံုးျပဳခြင့္ရွိေသာ `ဓားမဦးခ်ေျမ´ေပၚတြင္(၅)ႏွစ္ဆက္တိုက္အသံုးျပဳပါက တရား၀င္နည္းလမ္းမ်ားအရ ထိုႏိုင္ငံသားကို ရရွိပိုင္ခြင့္ `အမည္ေပါက္´ရရွိမည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ထိုေျမမ်ားသည္ ရရွိပိုင္ခြင့္သာရွိၿပီး၊ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိသည့္အတြက္ ေရာက္ခ်ျခင္း၊ ေပါင္ႏွံျခင္းတို႕ကိုခြင့္မျပဳေပ။ အဆိုပါေျမမ်ားကို အသံုးျပဳသူႏိုင္ငံသားသည္ တရား၀င္ဥပေဒမ်ားအတိုင္း အမည္ေပါက္ရရွိေသာ္လည္း လိုက္နာရသည့္စည္းမ်ဥ္းမ်ားသည္ ေဒသဓေလ့ထံုးတမ္းအရ ထုတ္ျပန္ထားသည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကိုလိုက္နာရသည္က မ်ားပါသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေျမယာအမႈအခင္းမ်ားတြင္ ေက်းရြာရွိ ေျမယာေကာ္မတီကသာ ေျဖရွင္းေပးေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ေျမယာေျမပိုင္ဆိုင္ခြင့္ႏွင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ `မႈ´၀ါဒမ်ားခ်မွတ္ႏိုင္ေရးသည္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သာျဖစ္ေနပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္ ေျဖရွင္းရမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ကလည္းမ်ားျပားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ထို႕အျပင္ အားၿပိဳင္ေနေသာ တရား၀င္ဥပေဒမ်ားႏွင့္ ေဒသခံသံုးစည္းမ်ဥ္းမ်ား မတူညီျခင္း၊ ေျမယာေျမႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အမႈအခင္းမ်ားကို မေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္းစသည့္တို႕ကလည္း စႏိုးစေနာင့္အေျခအေနတြင္ ရွိပါသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း ႏိုင္ငံသားမ်ားေျမယာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ႏွင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ `မႈ´၀ါဒမ်ားခ်မွတ္ေရးသည္ကလည္း ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးအတြက္ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုအေနျဖင့္ ရွိေနပါသည္။ ေျမယာေျမမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေပးမည္ ဆိုပါကလည္း ဘိုးဘြားအစဥ္အဆက္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ၾကေသာ ဥပမာ။ ခ်င္းေတာင္တန္းေဒသ ရွိေျမမ်ားကိုပါ ေပးမည္လား၊ စီးပြားေရးအရ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မည့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို မည္သို႕ ထိန္းခ်ဳပ္မည္နည္း၊ ျပည္ပမွ ၀င္ေရာက္လာ မည့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေပးမည္လား၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ သစ္ေတာေျမမ်ားထဲမွ ႏွစ္စဥ္ တိုးခ်ဲ႕ ေနေသာ စိုက္ပ်ိဳးေျမမ်ားေၾကာင့္ ေလွ်ာ့နည္းလာၿပီျဖစ္သည့္ သစ္ေတာေျမမ်ားကို မည္သို႕ ထိမ္းသိမ္းမည္နည္း၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ေျပာဆို ေတာင္းဆိုေနၾကေသာ အတိုက္အခံအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္အခြင့္အေရးဆိုသည ့္အေၾကာင္းအရားမ်ားကို မည္သို႕မည္ပံု ေျဖရွင္းမည္နည္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားက စံုလွပါသည္။ ေျမယာႏွင့္ပတ္သက္၍ ပါ၀င္လာမည့္ နယ္ပယ္သည္ က်ယ္ေျပာလွပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေျမယာေျမႏွင့္ပတ္သက္သည ့္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသည္ ခက္ခဲနက္နဲလွသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာမ်ားကို စဥ္းစားျခင္း
(၁) ေျမယာေျမဥပေဒမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပင္ဆင္ရန္မွာ ခက္ခဲလွပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ လက္တေလာ အတည္ျပဳထားသည့္ ၂၀၁၀ခုႏွစ္တြင္ စတင္က်င့္သံုးမည့္ အေျခခံဥပေဒတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ေျမယာအားလံုးကို ပိုင္ဆိုင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေျမယာေျမႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အမႈအခင္းမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ေဒသထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို အဆင့္ျမင့္တင္ျခင္း၊ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ျခင္း ၊မွ်တေသာအေျဖမ်ားကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ေပးျခင္းတို႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေပလိမ္႕မည္။ တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ားႏွင့္ မိရိုးဖလာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားေပါင္းစပ္ၿပီး ေဒသႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထ ြျဖစ္မည့္ `မႈ´တစ္ခုခ် မွတ္ရန္လိုအပ္ေနပါသည္။
(၂) ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္မျပဳႏိုင္ေသးဟု ဆိုေစကာမႈ၊ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္ကို လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕ေစရန ္ အကူအညီေပးရန္ လိုအပ္လ်က္ရွိပါသည္။ ဥပမာ၊၊ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္အတြက္ ကုန္က်ရေသာ စရိတ္မ်ားကို နည္းပါးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း၊ အခြန္အခမ်ားကို ေလ်ာ့ခ်ေပးျခင္း၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား ေဒသႏွင့္ ယဥ္ပါးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း ႏွင့္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မည့္ စီးပြားေရးသမားမ်ားကို ကာကြယ္တားဆီးရန္ နည္းဥပေဒမ်ားထုတ္ျပန္ေပးျခင္း လိုအပ္ပါက အသံုးျပဳေနေသာ ေျမယာမွတဆင့္ အစိုးရဘဏ္မ်ားတြင္ အေပါင္ထားခြင့္ရရွိေစရန္ႏွင့္ ရင္းႏွီးမတည္ေငြမ်ား ထုပ္ေခ်းႏိုင္ခြင့္ ကို ခြင့္ျပဳေပးျခင္းစသည့္ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေျဖရွင္းေပးလွ်င္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္ သို႕သြားရာ လမ္းေၾကာင္းသည္ ေျဖာင့္ျဖဴးႏိုင္ေပလိမ္႕မည္ ျဖစ္ပါသည္။
နိဂံုး
အခ်ဴပ္အားျဖစ္ဆိုရလွ်င္ ယေန႕ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျမယာေျမႏွင့္ ပတ္သက္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားက မ်ားလွပါသည္။ ပါ၀င္ပတ္သက္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကလည္း စံုလွပါသည္။ တရား၀င္ဥပေဒႏွင့္ ေဒသမိရိုးဖလာ စည္းမ်ဥ္းမ်ား၏ အားၿပိဳင္မႈမ်ားက လည္းအေရးႀကီးလွပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ေျမယာေျမႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး `မႈ´ ၀ါဒေကာင္းမ်ားခ်မွတ္ႏိုင္ေရးသည္ အေျပာက်ယ္သည့္ပင္လယ္ျပင္သို႕ တစ္ကိုယ္တည္းရြက္လႊင့္ေနသလို ျဖစ္ေနပါလိမ္႕မည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိ သည့္ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာမ်ားကို စဥ္းစားျခင္း၊ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္သာ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုကာကြယ္ၾကပါစို႕။
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံေသာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ စိုက္ပ်ိဳးေနေသာ ေျမယာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးသည္ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ မ်ားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္ ေစႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျမယာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ (၁) ဥပေဒမ်ားကိုျပင္ဆင္ျခင္းႏွင့္ (၂) ေျမယာ အသံုးျပဳျခင္းအတြက္ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ `မႈ´တစ္ခုခ်မွတ္ျခင္းဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းရွိပါသည္။ ဥပေဒမ်ား ျပင္ဆင္ျခင္းဆို ရာတြင္ (၁) တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ား(Offical Law)ႏွင့္ (၂) ဓေလ့ထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားအရ သတ္မွတ္ထားေသာ ဥပေဒမ်ား (Customary Law) ဟု ႏွစ္ပိုင္းပါ၀င္ပါတည္။ `မႈ´ ၀ါဒခ်မွတ္ျခင္း ဆိုသည္မွာ လက္တေလာႏိုင္ငံသားမ်ားကို ခြင့္ျပဳထားေသာ (၁)ေျမယာေျမရရွိပိုင္ခြင့္(Access Right)၊ (၂)အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္(User Right) ႏွင့္ (၃) ခြင့္ျပဳမထားေသာ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင္႕Ownership Right)စသည့္အခ်က္မ်ားအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ၊ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိေသာ၊ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာညီေထြေသာ `မူ´၀ါဒေကာင္းမ်ား ခ်မွတ္ႏိုင္ျခင္းတို႕ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ခံသမိုင္း
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံပိုင္နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ ေျမယာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင ့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္မ်ားကို ေရွးဘုရင္မ်ား လက္ထက္ကတည္းက ရရွိခဲ႕ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကိုမူ မရရွိခဲ႕ေပ၊ ျမန္မာဘုရင္မ်ားသည္ ေျမယာမ်ားကို အမ်ားအားျဖင့္ ၿမိဳ႕စား၊ ရြာစားမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ရႈ႕ရန္ အပိုင္စားေပးေလ႕ရွိၿပီး ၿမိဳ႕စား၊ရြာစားမ်ားက သတ္မွတ္ထားေသာ အခြန္၊အခမ်ားကို ျပန္ လည ္ထမ္းေဆာင္ရေသာ စနစ္မ်ိဳးျဖင့္စီမံခန္႕ခြဲခဲ႕ပါသည္။ တနည္းဆိုေသာ္ အထက္မွတဆင့္ ေအာက္သို႕ အဆင့္ၿပီးတဆင့္သြားေသာ `မႈ´၀ါဒမ်ားဟုု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွစ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ၿဗိတိသွ်တို႕ လက္ေအာက္ကို က်ေရာက္ခဲ႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၿဗိတိသွ်တို႕က ေျမယာႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ ဥပေဒမ်ားကို တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ခဲ႕ၿပီး ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစရင္းရံုးမ်ားကို ၿမိဳ႕၊ရြာအႏွံ႕တြင္ ဖြင့္လွစ္ကာ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္မ်ားကို ခြင့္ျပဳခဲ႕ပါသည္။ ေျမစရင္းအရာရွိမ်ားကိုလည္း ခန္႕အပ္ တာ၀န္ေပးခဲ႕ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္က ိုၿဗိတိသွ်တို႕ လက္ေအာက္တြင ္က်ေရာက္ခဲ႕စဥ္က ရရွိခဲ႕သည္ဟု ဆိုႏိုင္စရာရွိပါသည္။ သိ႕ုေသာ္ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ၾကသူမ်ားမွာ ေစ်း ကြက ္လက္၀ါးႀကီးအုပ္ေနေသာ လူနည္းစုသာရွိ၍ ႏိုင္ငံသားအမ်ားစုမွာ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ျခင္း မရွိသည္က ိုေတြ႕ရပါသည္။
၁၉၄၇ခုႏွစ္တြင္ေရးဆြဲခဲ႕ေသာ လြတ္လပ္ၿပီးျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ က်င့္သံုးမည့္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ ႏွင့္အတူ သတ္မွတ္ျပဌာန္းခဲ႕သည့္အေျခခံဥေပဒတြင္ ၿဗိတိသွ်ေခတ္က ျဖစ္ေပၚခဲ႕ေသာ ေျမယာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္စိုးမႈမ်ားကို သင္ခန္းစာယူၿပီး ႏိုင္ငံသား မ်ား ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကို ရုပ္သိမ္းခဲ႕ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ ေျမေပၚ၊ေျမေအာက္ အားလံုးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္သည္ဟု ေရးသားေဖၚျပခ႕ဲပါသည္။ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင့္ သံုးစြဲပိုင္ခြင့္က ိုႏိုင္ငံသားမ်ားကို ေပးအပ္ထားခဲ႕ပါသည္။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္တြင္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ စနစ္ ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ပိုင္း ၁၉၄၆ခုႏွစ္အထိ တာ၀န္ယူခဲ႕ေသာ အိမ္ေစာင့္အစိုးရသည္ ေျမယာေျမႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဥပေဒကို ၁၉၄၇က ျပဌာန္းထားသည့္အတိုင္း ဆက္လက္ က်င့္သံုးခဲ႕ပါသည္။ ၁၉၇၄ခုႏွစ္တြင္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရးဆြဲခဲ႕ၿပီး ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (ဗဟိုကအုပ္ခ်ဴပ္ေသာတစ္ပါတီစနစ္) ကိုတည္ေထာင္ကာ ႏိုင္ငံကို `တံခါးပိတ္´ စီးပြားေရးစနစ္ ျဖင့္ က်င့္သံုးခဲ႕ပါသည္။ ယင္းစနစ္တြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ေျမယာေျမပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရရွိသည့္ အျပင္ဘိုးဘြားပိုင္ေျမယာမ်ားႏွင့္ စက္ရံုမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္အျဖစ္ သိမ္းယူခဲ႕ပါသည္။ (ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္အျဖစ္ သိမ္းယူခဲ႕သည္ဟု ဆိုရာတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္ အားလံုးကိုသိမ္းယူခဲ႕သည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။) ထို႕ေနာက္ `မႈ´၀ါဒ ခ်မွတ္ထားျခင္း မရွိေသာ၊ မွ်တမႈမရွိေသာနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ျပည္သူမ်ားက ိုရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင ့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္ကို ျပန္လည္အပ္ႏွင္းခဲ႕ပါသည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္တြင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးအစိုးရက တာ၀န္ယူခဲ႕ပါသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖၚ ေဆာင္ရြက္ခဲ႕ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီဟု အမည္ေျပာင္းကာ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႕ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရသည္ ၁၉၉၃ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီး အမ်ိဳးသားညီလာခံ ကိုက်င္းပကာ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ႕ၿပီး ၂၀၀၈ခုႏွစ္တြင္ အတည္ျပဳခဲ႕ပါသည္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသည္ လာမည့္၂၀၁၀ခုႏွစ္တြင္ စတင္အက်ိဳးသက္ေရာက္မည္ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတြင္လည္း ႏိုင္ငံသားမ်ားေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကို ခြင့္ျပဳထား သည္က ို မေတြ႕ရေပ။
လက္ရွိအေျခအေန
ယေန႕ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျမယာႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိျခင္း ႏွင့္အတူ ေျမယာရရွိပိုင္ခြင့္၊ ေျမယာအသံုးခ်ပိုင္ခြင့္မ်ားတြင္ တရား၀င္ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ား၊ နည္းဥပေဒမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ တရားမ၀င္က်င့္သံုး ေနေသာ ေဒသခံ ဓေလ့ထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားအရ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တြန္းတိုက္ေနသည္ကို ေတြရ ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဒသခံ ဓေလ႕ထံုးတမ္းမ်ားအရ ထုတ္ျပန္ခန္႕ခြဲ ေနေသာ စနစ္ကသာ ေက်းလက္ေဒသမ်ား အေပၚတြင္ လြမ္းမိုးေနသည္ကမ်ားပါသည္။ တရား၀င္ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ားတြင္ ေျမယာေျမႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အမႈအခင္းမ်ားသည္ တရားဥပေဒ နည္းလမ္းမ်ားအရ တရားခြင္သို႕ တင္ျပႏိုင္ျခင္းမရွိသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ ေျမအားလံုးသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ျဖစ္သည္ဟု ေရးဆြဲျပဌာန္းထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္ သစ္ေတာေျမ၊ စိုက္ပ်ိဳးေျမႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကစီမံပိုင္ခြင့္ရွိေသာ ေျမလႊတ္ေျမရိုင္းဟူ၍ ေျမအမ်ိဳးအစား (၃)မ်ိဳးရွိပါသည္။ ႏိုင္ငံ သားမ်ားသည္ ေျမလႊတ္၊ေျမရိုင္းမ်ားေပၚတြင္ `ဓားမဦးခ်ေျမ´ဦးသူအသံုးျပဳခြင့္ရွိေသာေျမေနရာေပၚတြင္ အသံုးျပဳႏိုင္ပါသည္။ ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးသည္ အသံုးျပဳခြင့္ရွိေသာ `ဓားမဦးခ်ေျမ´ေပၚတြင္(၅)ႏွစ္ဆက္တိုက္အသံုးျပဳပါက တရား၀င္နည္းလမ္းမ်ားအရ ထိုႏိုင္ငံသားကို ရရွိပိုင္ခြင့္ `အမည္ေပါက္´ရရွိမည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ထိုေျမမ်ားသည္ ရရွိပိုင္ခြင့္သာရွိၿပီး၊ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိသည့္အတြက္ ေရာက္ခ်ျခင္း၊ ေပါင္ႏွံျခင္းတို႕ကိုခြင့္မျပဳေပ။ အဆိုပါေျမမ်ားကို အသံုးျပဳသူႏိုင္ငံသားသည္ တရား၀င္ဥပေဒမ်ားအတိုင္း အမည္ေပါက္ရရွိေသာ္လည္း လိုက္နာရသည့္စည္းမ်ဥ္းမ်ားသည္ ေဒသဓေလ့ထံုးတမ္းအရ ထုတ္ျပန္ထားသည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကိုလိုက္နာရသည္က မ်ားပါသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေျမယာအမႈအခင္းမ်ားတြင္ ေက်းရြာရွိ ေျမယာေကာ္မတီကသာ ေျဖရွင္းေပးေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ေျမယာေျမပိုင္ဆိုင္ခြင့္ႏွင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ `မႈ´၀ါဒမ်ားခ်မွတ္ႏိုင္ေရးသည္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သာျဖစ္ေနပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္ ေျဖရွင္းရမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ကလည္းမ်ားျပားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ထို႕အျပင္ အားၿပိဳင္ေနေသာ တရား၀င္ဥပေဒမ်ားႏွင့္ ေဒသခံသံုးစည္းမ်ဥ္းမ်ား မတူညီျခင္း၊ ေျမယာေျမႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အမႈအခင္းမ်ားကို မေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္းစသည့္တို႕ကလည္း စႏိုးစေနာင့္အေျခအေနတြင္ ရွိပါသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း ႏိုင္ငံသားမ်ားေျမယာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ႏွင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ `မႈ´၀ါဒမ်ားခ်မွတ္ေရးသည္ကလည္း ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးအတြက္ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုအေနျဖင့္ ရွိေနပါသည္။ ေျမယာေျမမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေပးမည္ ဆိုပါကလည္း ဘိုးဘြားအစဥ္အဆက္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ၾကေသာ ဥပမာ။ ခ်င္းေတာင္တန္းေဒသ ရွိေျမမ်ားကိုပါ ေပးမည္လား၊ စီးပြားေရးအရ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မည့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို မည္သို႕ ထိန္းခ်ဳပ္မည္နည္း၊ ျပည္ပမွ ၀င္ေရာက္လာ မည့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေပးမည္လား၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ သစ္ေတာေျမမ်ားထဲမွ ႏွစ္စဥ္ တိုးခ်ဲ႕ ေနေသာ စိုက္ပ်ိဳးေျမမ်ားေၾကာင့္ ေလွ်ာ့နည္းလာၿပီျဖစ္သည့္ သစ္ေတာေျမမ်ားကို မည္သို႕ ထိမ္းသိမ္းမည္နည္း၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ေျပာဆို ေတာင္းဆိုေနၾကေသာ အတိုက္အခံအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္အခြင့္အေရးဆိုသည ့္အေၾကာင္းအရားမ်ားကို မည္သို႕မည္ပံု ေျဖရွင္းမည္နည္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားက စံုလွပါသည္။ ေျမယာႏွင့္ပတ္သက္၍ ပါ၀င္လာမည့္ နယ္ပယ္သည္ က်ယ္ေျပာလွပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေျမယာေျမႏွင့္ပတ္သက္သည ့္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသည္ ခက္ခဲနက္နဲလွသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာမ်ားကို စဥ္းစားျခင္း
(၁) ေျမယာေျမဥပေဒမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပင္ဆင္ရန္မွာ ခက္ခဲလွပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ လက္တေလာ အတည္ျပဳထားသည့္ ၂၀၁၀ခုႏွစ္တြင္ စတင္က်င့္သံုးမည့္ အေျခခံဥပေဒတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ေျမယာအားလံုးကို ပိုင္ဆိုင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေျမယာေျမႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အမႈအခင္းမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ေဒသထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို အဆင့္ျမင့္တင္ျခင္း၊ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ျခင္း ၊မွ်တေသာအေျဖမ်ားကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ေပးျခင္းတို႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေပလိမ္႕မည္။ တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒမ်ားႏွင့္ မိရိုးဖလာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားေပါင္းစပ္ၿပီး ေဒသႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထ ြျဖစ္မည့္ `မႈ´တစ္ခုခ် မွတ္ရန္လိုအပ္ေနပါသည္။
(၂) ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္မျပဳႏိုင္ေသးဟု ဆိုေစကာမႈ၊ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္ကို လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕ေစရန ္ အကူအညီေပးရန္ လိုအပ္လ်က္ရွိပါသည္။ ဥပမာ၊၊ ရရွိပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အသံုးျပဳပိုင္ခြင့္အတြက္ ကုန္က်ရေသာ စရိတ္မ်ားကို နည္းပါးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း၊ အခြန္အခမ်ားကို ေလ်ာ့ခ်ေပးျခင္း၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား ေဒသႏွင့္ ယဥ္ပါးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း ႏွင့္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မည့္ စီးပြားေရးသမားမ်ားကို ကာကြယ္တားဆီးရန္ နည္းဥပေဒမ်ားထုတ္ျပန္ေပးျခင္း လိုအပ္ပါက အသံုးျပဳေနေသာ ေျမယာမွတဆင့္ အစိုးရဘဏ္မ်ားတြင္ အေပါင္ထားခြင့္ရရွိေစရန္ႏွင့္ ရင္းႏွီးမတည္ေငြမ်ား ထုပ္ေခ်းႏိုင္ခြင့္ ကို ခြင့္ျပဳေပးျခင္းစသည့္ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေျဖရွင္းေပးလွ်င္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္ သို႕သြားရာ လမ္းေၾကာင္းသည္ ေျဖာင့္ျဖဴးႏိုင္ေပလိမ္႕မည္ ျဖစ္ပါသည္။
နိဂံုး
အခ်ဴပ္အားျဖစ္ဆိုရလွ်င္ ယေန႕ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျမယာေျမႏွင့္ ပတ္သက္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားက မ်ားလွပါသည္။ ပါ၀င္ပတ္သက္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကလည္း စံုလွပါသည္။ တရား၀င္ဥပေဒႏွင့္ ေဒသမိရိုးဖလာ စည္းမ်ဥ္းမ်ား၏ အားၿပိဳင္မႈမ်ားက လည္းအေရးႀကီးလွပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ေျမယာေျမႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး `မႈ´ ၀ါဒေကာင္းမ်ားခ်မွတ္ႏိုင္ေရးသည္ အေျပာက်ယ္သည့္ပင္လယ္ျပင္သို႕ တစ္ကိုယ္တည္းရြက္လႊင့္ေနသလို ျဖစ္ေနပါလိမ္႕မည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိ သည့္ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာမ်ားကို စဥ္းစားျခင္း၊ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္သာ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုကာကြယ္ၾကပါစို႕။
Tuesday, October 14, 2008
အေႄကြးမ်ားႏွင့္လူ
လူသားမ်ားသည္ လူ ့ေလာကကို စတင္ေရာက္ ကထဲက သံသရာ အေႄကြးမ်ားကို ဆပ္ရန္ေရာက္ ႐ွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ ဂလိုဘယ္ သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆပ္လိုက္ရတဲ့ အေႄကြးေတြကလည္း ကုန္သြားတယ္မ႐ွိ ထပ္ထပ္ၿပီး တင္လာသည္ သာမ်ား ပါသည္။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ခေလးဘ၀ တုန္းကလည္း မ်ားျပားလွသည့္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ အေႄကြးမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ အသက္အ႐ြယ္ အနည္းငယ္ႀကီး လာေတာ့လည္း မျဖစ္မေန ေျဖ႐ွင္းရမည့္ ေနစဥ္၀တၱရားမ်ားကို ေျပလည္ ေစရန္ ဆြဲငင္သံုးစြဲ ခဲ့ရသည့္ ေငြေၾကးဆိုင္ရာ အေႄကြးမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ အလုပ္အကိုင္ ေလးရေတာ့လည္း အလုပ္ အေႄကြးမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ေပးဆပ္ရသည္။ တာ၀န္ယူရပါသည္။ သံသရာကတင္လာတဲ့ အေႄကြးေတြကို ဆပ္ဖို ့ ေနေန ထပ္တလည္းလည္း တင္ေနသည့္ အေႄကြးေတြက မေရမတြက္ႏိုင္ ဘက္ေျပာင္းစံုကလာသည္ ဘက္ေပါင္းစံု ကို လည္းဆပ္ ဖို ့႐ွိေနပါသည္။ထိုအေႄကြး မ်ားသည္ ေငြေၾကးမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ႏိုင္ သည့္အေႄကြးမ်ား ႐ွိသလို မေပး ဆပ္ႏိုင္သည့္ အေႄကြးမ်ားလည္းရွိပါသည္။
ယခု ဂလိုဘယ္တြင္ ေငြေၾကးျဖင့္ ျပန္လည္မဆပ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေႄကြးမ်ားစြာ တင္႐ွိေနပါသည္။ လူမ်ားသည္ လူ့ေလာကကို ေရာက္ကတည္းက အေႄကြးပါလာသလို ဂလိုဘယ္လည္း ဘေလာ့ ေလာကကို ၀င္ေရာက္လာကတည္းက အေႄကြးမ်ားပါ႐ွိလာရာ ယခု အေတာ့ကို ထူေနပါသည္။ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြမ်ား တက္ခ္ ထားသည့္ ပိုစ့္အေႄကြးမ်ားကို မေရးႏိုင္ေသးျခင္း၊ ခ်င္းမိုင္ခရီးကို မဆက္ႏိုင္ေသးျခင္း၊ ကိုကိုဖရီးႏွင့္ဒိုင္ယာေလာ့ တြင္ ကိုကိုဖရီးကေရးၿပီး ပို ့ထား ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဂလိုဘယ္၏ ဘက္က မေျဖႏိုင္ေသးသျဖင့္ ဒိုင္ယာေလာ့ ကို မတင္ျဖစ္ေသးျခင္း၊ ခ်င္းမိုင္ခရီးတြင္ ပါ႐ွိသည့္ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖဆိုရန္ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ပိုစ့္အသစ္ကို အၿပီးမသတ္ႏိုင္ ေသးျခင္း၊ ယခင္က အပတ္စဥ္ေရးရန္ ဦးတည္ထားခဲ့ေသာ “သတင္းမ်ားႏွင့္ကခုန္ျခင္း” ပုိစ့္ကို ႏွစ္ပုဒ္မွ်သာ ေရးသားျဖစ္ခဲ့ ျခင္း၊ အျခားဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြမ်ားထံသို ့ အလည္သြားရန္ ပ်က္ကြက္မိျခင္း စသည့္ ဘေလာ့ဂါ အေႄကြးမ်ားႏွင့္ ခ်ာခ်ာ လည္ေနစဥ္၊ တဖက္ကလည္း ေက်ာင္းစာ အေႄကြးမ်ားဆပ္ရန္ကလည္း ေသေရး၊ ႐ွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးေနျပန္၊ ဒီၾကား ထဲ့ (၄)ရက္ခရီး ကလည္းထြက္ရ အံုးမယ္ဆိုေတာ့၊ မလြယ့္မလြယ္ မလြယ္ကူလွပါ။
သို ့ေသာ္ အေႄကြးမ်ားကိုေတာ့ တပ္ႏိုင္ သေလာက္ဆပ္ရမည္။ တာ၀န္႐ွိသည္။ သံသရာ အေႄကြးဆပ္ဖို ့ လူ ့ေလာကကို ေရာက္လာတဲ့ ဂလိုဘယ္ လတ္တေလာ့ တင္ေနသည့္ အေႄကြးေတြကို ဆပ္ရတာ လာရင္းအေၾကာင္း ကိုေတာင္ေမ့ေလ်ာ့လို ့ ေနပါၿပီ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ မဆုမြန္ က လူ ့ေလာက ကေနျပန္မထြက္ခင္ (၁၀)ရက္ အခ်ိန္ေပးထားလို ့ ေတာ္ေသးတယ္။ ေက်းဇူးပဲ မဆုမြန္ေရ သံသရာကပါ လာတဲ့ အေႄကြးေတြကို ေသခါနီး (၁၀) အလိုမွပဲ ဆပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါ အေႄကြးက အေရးႀကီးတယ္ဗ်ိဳ ့၊ ေတာ္ၾကာ ထြန္းေတာက္ေနတို ့၊ ကိုသင္ကာတို ့၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္တို ့၊ ကိုကိုဖရီးတို ့ ကလာေတာင္း မွ ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဂလိုဘယ္ ေျပးေပါက္မွားၿပီး ယမကာ၀ိုင္းထဲ ေရာက္သြားအံုးမယ္ ဆပ္အံုးမွ..ဆပ္အံုးမွ အေႄကြးေတြ… ဆပ္ႏိုင္မွ ေတာ္ကာၾကမယ္ဗ်ိဳ ့။
ယခု ဂလိုဘယ္တြင္ ေငြေၾကးျဖင့္ ျပန္လည္မဆပ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေႄကြးမ်ားစြာ တင္႐ွိေနပါသည္။ လူမ်ားသည္ လူ့ေလာကကို ေရာက္ကတည္းက အေႄကြးပါလာသလို ဂလိုဘယ္လည္း ဘေလာ့ ေလာကကို ၀င္ေရာက္လာကတည္းက အေႄကြးမ်ားပါ႐ွိလာရာ ယခု အေတာ့ကို ထူေနပါသည္။ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြမ်ား တက္ခ္ ထားသည့္ ပိုစ့္အေႄကြးမ်ားကို မေရးႏိုင္ေသးျခင္း၊ ခ်င္းမိုင္ခရီးကို မဆက္ႏိုင္ေသးျခင္း၊ ကိုကိုဖရီးႏွင့္ဒိုင္ယာေလာ့ တြင္ ကိုကိုဖရီးကေရးၿပီး ပို ့ထား ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဂလိုဘယ္၏ ဘက္က မေျဖႏိုင္ေသးသျဖင့္ ဒိုင္ယာေလာ့ ကို မတင္ျဖစ္ေသးျခင္း၊ ခ်င္းမိုင္ခရီးတြင္ ပါ႐ွိသည့္ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖဆိုရန္ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ပိုစ့္အသစ္ကို အၿပီးမသတ္ႏိုင္ ေသးျခင္း၊ ယခင္က အပတ္စဥ္ေရးရန္ ဦးတည္ထားခဲ့ေသာ “သတင္းမ်ားႏွင့္ကခုန္ျခင္း” ပုိစ့္ကို ႏွစ္ပုဒ္မွ်သာ ေရးသားျဖစ္ခဲ့ ျခင္း၊ အျခားဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြမ်ားထံသို ့ အလည္သြားရန္ ပ်က္ကြက္မိျခင္း စသည့္ ဘေလာ့ဂါ အေႄကြးမ်ားႏွင့္ ခ်ာခ်ာ လည္ေနစဥ္၊ တဖက္ကလည္း ေက်ာင္းစာ အေႄကြးမ်ားဆပ္ရန္ကလည္း ေသေရး၊ ႐ွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးေနျပန္၊ ဒီၾကား ထဲ့ (၄)ရက္ခရီး ကလည္းထြက္ရ အံုးမယ္ဆိုေတာ့၊ မလြယ့္မလြယ္ မလြယ္ကူလွပါ။
သို ့ေသာ္ အေႄကြးမ်ားကိုေတာ့ တပ္ႏိုင္ သေလာက္ဆပ္ရမည္။ တာ၀န္႐ွိသည္။ သံသရာ အေႄကြးဆပ္ဖို ့ လူ ့ေလာကကို ေရာက္လာတဲ့ ဂလိုဘယ္ လတ္တေလာ့ တင္ေနသည့္ အေႄကြးေတြကို ဆပ္ရတာ လာရင္းအေၾကာင္း ကိုေတာင္ေမ့ေလ်ာ့လို ့ ေနပါၿပီ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ မဆုမြန္ က လူ ့ေလာက ကေနျပန္မထြက္ခင္ (၁၀)ရက္ အခ်ိန္ေပးထားလို ့ ေတာ္ေသးတယ္။ ေက်းဇူးပဲ မဆုမြန္ေရ သံသရာကပါ လာတဲ့ အေႄကြးေတြကို ေသခါနီး (၁၀) အလိုမွပဲ ဆပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါ အေႄကြးက အေရးႀကီးတယ္ဗ်ိဳ ့၊ ေတာ္ၾကာ ထြန္းေတာက္ေနတို ့၊ ကိုသင္ကာတို ့၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္တို ့၊ ကိုကိုဖရီးတို ့ ကလာေတာင္း မွ ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဂလိုဘယ္ ေျပးေပါက္မွားၿပီး ယမကာ၀ိုင္းထဲ ေရာက္သြားအံုးမယ္ ဆပ္အံုးမွ..ဆပ္အံုးမွ အေႄကြးေတြ… ဆပ္ႏိုင္မွ ေတာ္ကာၾကမယ္ဗ်ိဳ ့။
ဂလိုဘယ္ ေသဖို ့ျပင္ဆင္ျခင္း
မဆုမြန္ တက္ခ္ ထားတဲ့ “မေသခင္ ၁၀ ရက္အလို”ကို အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ား ေနလို ့၁၀မိနစ္ နဲ ့ေျဖ လိုက္ရတာကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး မဆုမြန္။ ဗုဒၵရဲ ့တရားေတာ္ေတြ မွာေတာ့ လူေတြဟာ “ေကြးေသာလက္ မဆန္ ့မွီ၊ ဆန္ ့ေသာလက္ မေကြးမွီ” ေသျခင္းဆိုတဲ့ “နတ္ဆိုးႀကီး” နဲ ့ႀကံဳေတြ ့ႏိုင္တယ္လို ့ လူေတြလူ ့ေလာက ကိုစေရာက္ တဲ့အခ်ိန္ထဲက မိန္ ့မွာ ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ သို ့ေသာ္ ဂလိုဘယ္တို ့ေန ့စဥ္ နဲ ့အမ်ွေလာက လူေဘာင္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ ့ အခ်ိန္မွာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလူေတြဟာ “ေသျခင္း”ကို ေမ့ေနတက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဂလိုဘယ္လည္း လူသားေပမို ့ ေမ့ေနခဲ့ပါတယ္။အခုလို မဆုမြန္က “ေသျခင္း”ဆိုတဲ့ လူဆိုးႀကီးကိုယ့္ အနီးအနားမွာ ကပ္လ်ွက္႐ွိေနတယ္ ဆိုတာကိုသတၱိေပး လို ့ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးတင္ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး (ဘေလာ့ဂါ) ေတြရဲ ့စိတ္ကူးကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေလာကီလူသားေတြဟာ ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ သာယာစရာ ေတြကိုသာ အမ်ားအားျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ ၾကပါတယ္။ယခု ဘေလာ့ဂါေတြက လူေလာကရဲ ့ အေရးအႀကီးဆံုး အရာေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေသျခင္းအေၾကာင္းကို စိတ္ကူးယဥ္ ခဲ့ၾကတယ္။ အျခားဘေလာ့ဂါ အေပါင္းကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္ခိုင္း ေစခဲ့တယ္။ ဒါဟာဘေလာ့ဂါ ေကာင္းတစ္ဦး၊ မိတ္ေဆြ ေကာင္းတေယာက္ရဲ ့စိတ္ထားေကာင္းျခင္း ဆိုတာသိႏိုင္ ပါတယ္ မဆုမြန္ေရ။
ေသဖို ့(၁၀)ရက္အလို
လူေလာကကို ေရာက္လာကတည္းက လူေတြအေပၚ ဘာေတြဆိုးက်ိဳး လုပ္ခဲ့သလဲ၊ လူေတြအေပၚ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထားေကာင္းခဲ့သလ၊ဲ လူ ့ေလာက ကိုဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးျပဳခဲ့သလဲ၊ ကိုယ္ကိုတိုင္ ေကာဘာေတြ အက်ိဳးျဖစ္ ထြန္းခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြေကာ အက်ိဳးယုတ္ခဲ့လဲ ဆိုတာေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ ၾကည့္မယ္။
ေသဖို ့(၉)ရက္အလို
လူေလာကရဲ ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြကို စတင္ျဖတ္ေတာ့မယ္။
ေသဖို ့(၈)ရက္အလို
႐ုပ္နဲစိတ္ရဲ ့ ျဖစ္ျခင္း၊ ျပတ္ျခင္း ေတြကို စဥ္ၾကဥ္ သံုးသပ္ၾကည့္မယ္။
ေသဖို ့(၇)ရက္အလို
ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကို ႏွလံုးသြင္းမယ္။ (ေသမင္းနဲ ့စစ္ခင္းဖို ့ ျပင္ဆင္ျခင္းလည္း မည္ပါေပလိမ့္မယ္) အျခားဘာသာ၀င္ ေတြလည္း ကိုယ္ယံုၾကည္ သက္၀င္ရာ ဘာသာတရားရဲ ့ တရားေတာ္ေတြကို ႏွလံုးသြင္းသင့္ ပါတယ္။
ေသဖို ့(၆)ရက္အလို
ရတနာ (၃)ပါးရဲ ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ရင္ထဲ ထည့္လိုက္မယ္။
ေသဖို ့(၅)ရက္အလို
“ေလာဘ” ဆိုသည္ အဘယ္နည္း၊ “ေမာဟ” ဆိုသည္ အဘယ္နည္း၊ “ေဒါသ” ဆိုသည္ အဘယ္နည္း။ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ တက္ဖို ့ အားထုပ္ရမယ္။ လူေလာကို ေရာက္လာၿပီး “လာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ” ဆိုတဲ့ အပူမီးေတြရဲ ့ အနက္ကို ေကာင္းစြာ မေ၀ခြဲ တက္ရင္ လူျဖစ္ရတာ မိုက္မဲရာၾကေတာ့မယ္။
ေသဖို ့(၄)ရက္အလို
သစၥၥာ (၄)ပါး တရားျမတ္ကို ႏွလံုးသြင္းရမယ္။
ေသဖို ့(၃)ရက္အလို
လူေလာကကို ေရာက္လာထဲက “မေကာင္းတာကို မလုပ္ဖို ့” လူေတြအားလံုး ကိုေျပာျပခ်င္တယ္
ေသဖို ့(၂)ရက္အလို
လူေလာကကို ေရာက္လာထဲက “ေကာင္းတာကို လုပ္ဖို ့” လူေတြအားလံုးကို ေျပာျပခ်င္တယ္
ေသဖို ့(၁)ရက္အလို
ေသမင္းနဲ ့ စစ္ခင္းေနပါၿပီ။ ေသမင္းအႏိုင္ မယူခင္ေလး တစ္ခုေတာ့မွာခ်င္တယ္ ေလာကႀကီးမွာ အေရးအႀကီးဆံုး လည္းျဖစ္ အသက္႐ွင္ေနထိုင္ ရာမွာ မျဖစ္မေန က်င့္သံုးရမည့္၊ ႏွလံုးသြင္းရမည့္ က်င့္စဥ္ ကေတာ့ “ စိတ္ထားျဖဴစင္ဖို ့” ဆိုတဲ့ က်င့္စဥ္ကို လက္လွမ္းမွီ သေလာက္ေျပာ ခြင့္ရရင္ ဂလိုဘယ္ လူေလာကမွာေနခြင့္ ရတာ ေနေပ်ာ္ပါၿပီ မဆုမြန္ေရ….
တကယ္ေတာ့ မဆုမြန္ေရ ဂလိုဘယ္တို ့လူသားေတြဟာ ေသဖို ့အခ်ိန္တိုင္း ျပင္ဆင္ေနၾကရမွာ မဟုတ္ပါလား ……….
ေသဖို ့(၁၀)ရက္အလို
လူေလာကကို ေရာက္လာကတည္းက လူေတြအေပၚ ဘာေတြဆိုးက်ိဳး လုပ္ခဲ့သလဲ၊ လူေတြအေပၚ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထားေကာင္းခဲ့သလ၊ဲ လူ ့ေလာက ကိုဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးျပဳခဲ့သလဲ၊ ကိုယ္ကိုတိုင္ ေကာဘာေတြ အက်ိဳးျဖစ္ ထြန္းခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြေကာ အက်ိဳးယုတ္ခဲ့လဲ ဆိုတာေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ ၾကည့္မယ္။
ေသဖို ့(၉)ရက္အလို
လူေလာကရဲ ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြကို စတင္ျဖတ္ေတာ့မယ္။
ေသဖို ့(၈)ရက္အလို
႐ုပ္နဲစိတ္ရဲ ့ ျဖစ္ျခင္း၊ ျပတ္ျခင္း ေတြကို စဥ္ၾကဥ္ သံုးသပ္ၾကည့္မယ္။
ေသဖို ့(၇)ရက္အလို
ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကို ႏွလံုးသြင္းမယ္။ (ေသမင္းနဲ ့စစ္ခင္းဖို ့ ျပင္ဆင္ျခင္းလည္း မည္ပါေပလိမ့္မယ္) အျခားဘာသာ၀င္ ေတြလည္း ကိုယ္ယံုၾကည္ သက္၀င္ရာ ဘာသာတရားရဲ ့ တရားေတာ္ေတြကို ႏွလံုးသြင္းသင့္ ပါတယ္။
ေသဖို ့(၆)ရက္အလို
ရတနာ (၃)ပါးရဲ ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ရင္ထဲ ထည့္လိုက္မယ္။
ေသဖို ့(၅)ရက္အလို
“ေလာဘ” ဆိုသည္ အဘယ္နည္း၊ “ေမာဟ” ဆိုသည္ အဘယ္နည္း၊ “ေဒါသ” ဆိုသည္ အဘယ္နည္း။ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ တက္ဖို ့ အားထုပ္ရမယ္။ လူေလာကို ေရာက္လာၿပီး “လာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ” ဆိုတဲ့ အပူမီးေတြရဲ ့ အနက္ကို ေကာင္းစြာ မေ၀ခြဲ တက္ရင္ လူျဖစ္ရတာ မိုက္မဲရာၾကေတာ့မယ္။
ေသဖို ့(၄)ရက္အလို
သစၥၥာ (၄)ပါး တရားျမတ္ကို ႏွလံုးသြင္းရမယ္။
ေသဖို ့(၃)ရက္အလို
လူေလာကကို ေရာက္လာထဲက “မေကာင္းတာကို မလုပ္ဖို ့” လူေတြအားလံုး ကိုေျပာျပခ်င္တယ္
ေသဖို ့(၂)ရက္အလို
လူေလာကကို ေရာက္လာထဲက “ေကာင္းတာကို လုပ္ဖို ့” လူေတြအားလံုးကို ေျပာျပခ်င္တယ္
ေသဖို ့(၁)ရက္အလို
ေသမင္းနဲ ့ စစ္ခင္းေနပါၿပီ။ ေသမင္းအႏိုင္ မယူခင္ေလး တစ္ခုေတာ့မွာခ်င္တယ္ ေလာကႀကီးမွာ အေရးအႀကီးဆံုး လည္းျဖစ္ အသက္႐ွင္ေနထိုင္ ရာမွာ မျဖစ္မေန က်င့္သံုးရမည့္၊ ႏွလံုးသြင္းရမည့္ က်င့္စဥ္ ကေတာ့ “ စိတ္ထားျဖဴစင္ဖို ့” ဆိုတဲ့ က်င့္စဥ္ကို လက္လွမ္းမွီ သေလာက္ေျပာ ခြင့္ရရင္ ဂလိုဘယ္ လူေလာကမွာေနခြင့္ ရတာ ေနေပ်ာ္ပါၿပီ မဆုမြန္ေရ….
တကယ္ေတာ့ မဆုမြန္ေရ ဂလိုဘယ္တို ့လူသားေတြဟာ ေသဖို ့အခ်ိန္တိုင္း ျပင္ဆင္ေနၾကရမွာ မဟုတ္ပါလား ……….
Wednesday, October 8, 2008
ခ်င္းမိုင္ေန ့စြဲမ်ားကိုဘာသာျပန္ျခင္း(၄)
လူေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ သယ္ေဆာင္လာေသာ ဗန္ေကာက္-ခ်င္းမိုင္ သြားအေ၀းေျပး ကားႀကီးသည္ ညလယ္စာ စားေသာက္ရန္ အေ၀းေျပး လမ္းေဘးတစ္ေနရာ႐ွိ စားေသာက္ဆိုင္သို ့ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ဂလိုဘယ္တို ့ အုပ္စုသည္ ညလယ္စာကို ဘူးေဖး ပံုစံျဖင့္စားခဲ့ ၾကပါသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ ကပ္လွ်က္တြင္ စတိုးဆိုင္ တစ္ဆိုင္႐ွိပါသည္။ ထိုဆိုင္ သည္ သၾကားလံုးမွၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္စရာ အသား၊ငါး အထိရပါသည္။ ႏွစ္ဆယ့္ေလး နာရီမျပတ္ဖြင့္ ထားပါသည္။ အေ၀းေျပး ကားႀကီးသည္ ဂလိုဘယ္တို ့ အုပ္စုကို ညလယ္စာအတြက္ နာရီ၀က္မွ် အခ်ိန္ေပးၿပီးေနာက္ ဆက္လက္ထြက္ ခြာခဲ့ပါသည္။ဂလိုဘယ္တို ့ တသိုက္သည္ နံနက္ (၇)နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ (၃)လတာ တည္းခိုမည့္ ဟိုတယ္သို ့ေရာက္ခဲ့ ပါသည္။ ဟိုတယ္၀န္ထမ္း ႏွစ္ဦးသည္ ဂလိုဘယ္တို ့ အုပ္စုကိုဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ “မဂၤလာပါ” ။ ဟိုတယ္မွာတာ၀န္ က်၀န္ထမ္း ႏွစ္ဦးတြင္ တစ္ဦးသည္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ဦးသည္ ကိုကိုေခ်ာ ျဖစ္ပါသည္။ ေတြ ့ျပန္ၿပီ ကိုကိုေခ်ာ ေနာက္ထပ္ တစ္ဦးနဲ ့ တလမ္းလံုးလည္း ကားေပၚပါ ကိုကိုေခ်ာရဲ ့ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ား ျဖင့္လာခဲ့ရသည္။ အခုလည္း ဟိုတယ္ ေရာက္ေတာ့ ကိုကိုေခ်ာရဲ ့ ၿပံဳးခ်ိဳမႈမ်ားကဆီး ႀကိဳေနသည္။
ဂလိုဘယ္ နည္းနည္းေတာ့ လန္ ့လာသည္။ ဂလိုဘယ္တို ့ႏိုင္ငံ တြင္ အမ်ိဳးသမီးဦးေရ ႏွင့္ အမ်ိဳးသားဦးေရ (က်ား၊မ) ကိုသာ အခ်ိဳးခ် ၾကတာမ်ားသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ တြင္အမ်ိဳးသားဦးေရ၊ အမ်ိဳးသမီးဦးေရ အျပင္ ကိုကိုေခ်ာဦးေရ ကိုပါထည့္ သြင္းစဥ္းစား ရမလိုျဖစ္ေနသည္။ဂလိုဘယ္တို ့ကို ကိုကိုေခ်ာကပင္ ေနရမည့္အခန္း မ်ားကိုလိုက္လံ ပို ့ေဆာင္ေပး ပါသည္။ အခန္းေရာက္ ေတာ့ပါလာ သည့္ အိတ္ႀကီး၊ အိတ္ငယ္ မ်ားကိုေနရာခ်၊ ကိုယ္နဲ ့တြဲေနမည့္ အခန္းေဖၚကို မိတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ေရမိုးခ်ိဳးကာ ခရီးပန္းသမ်ွကို အိတ္စက္ျခင္းျဖင့္ ေျဖေျဖာက္ရပါေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္ၾကာၾကာ မအိပ္ရ စာေလာင္မႈက ဂလိုဘယ္ကို အသံျပဳ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဆာေလာင္မႈကို ေျဖသိမ့္ရန္ ေသာ္လည္းေကာင္း ခ်င္းမိုင္၏ အေခ်ာအလွ၊ ပတ္၀န္းက်င္၏ သေဘာသဘာ၀ ကိုစူးစမ္းရန္အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း ဂလိုဘယ္တို ့ တသိုက္သည္ ထမင္းဆိုင္ ရွာပံုေတာင္ ဖြင့္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ဟိုတယ္ကထြက္ထြက္ျခင္း စတင္ေတြရသည္က (7 Eleven) စတိုးဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္ကို ေတြ ့သည္။ ဂလိုဘယ္ ၀င္စပ္စုၾကည့္ေတာ့ အသင့္စား စားေသာက္စရာမ်ား၊ အလွကုန္မ်ား၊ အေအးမ်ိဳးစံု၊ ဘီယာမ်ိဳးစံု၊ အရက္မ်ိဳးစံု၊ ထိုင္းႏိုင္ငံထုပ္ ေန ့စဥ္သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ စာေရးကရိယာအမ်ိဳးမ်ိဳး စသည့္ စံုမွစံု အမ်ိဳးအမည္ လည္းစံုသည္ တံဆိပ္ေတြ လည္းစံုပါသည္။ သို ့ေသာ္ဂလိုဘယ္ လိုခ်င္သည္က စီးကရက္ ဘယ္မွာ မွမေတြ ့။ ဒါနဲ ့ေကာင္ တာက၀န္ထမ္းကို ေမးၾကည့္မွပဲ ဆိုၿပီးေကာင္တာဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထုပ္ပိုးျခင္းမ်ားကို လည္းေကာင္ ေငြေၾကး ႐ွင္းလင္းျခင္းကိုလည္းေကာင္း သြက္လက္ကၽြမ္းက်င္စြာ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ကိုကိုေခ်ာတစ္ေရာက္ ကိုေတြ ့ရသည္။ ေတြ ့ ျပန္ၿပီကိုကိုေခ်ာနဲ ့ သို ့ေသာ္ စီးကရက္ေသာက္ခ်င္ စိတ္ကႀကီးစိုးေနသည့္အတြက္ ကိုကိုေခ်ာဆီကိုသာ သြားၿပီးမေတာက္ တေခါက္သာ တက္ေသာ အဂၤလိပ္စကားကို အာဂံု႐ြတ္ၿပီးေမးျမန္းရပါသည္။ ကိုကိုေခ်သည္ ေခါင္းကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ညိမ့္ၿပီး စီးကရက္ ၀ွက္ထားေသာ အံကိုဖြင့္ ျပပါသည္။ ဂလိုဘယ္လည္း မာဘို႐ိုစီးကရက္ တစ္ဘူးကို လက္ညိုးထိုးျပၿပီး ၾကသင့္ေငြကို ေပးေခ်ကာ ၀ယ္ယူခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေကာင္တာမွ ထြက္မည္အျပဳ ေကာင္တာ စားပြဲေပၚတြင္ “ကြန္ဒုန္း” တံဆိပ္မ်ိဳးစံုကို လြယ္လင့္တကူ ၀ယ္ယူႏိုင္ရန္ ထင္ထင္ ေပၚေပၚတင္ထား ေပးသည္ကိုေတြ ့ရပါသည္။ “ကြန္ဒုန္း” မ်ားကို ထင္ထင္ ေပၚေပၚ ေရာင္းခ်ေပးၿပီး စီးကရက္ဘူးမ်ားကို သို၀ွက္ထားကာ ေမးမွသာေရာင္းေသာ “မႈ၀ါဒ” (Policy) သည္ အဘယ္နည္း ေမးခြန္းမ်ားက ေပၚလာျပန္သည္။ သိုေသာ္မစဥ္းစားအား ေလာေလာဆယ္ ဗိုက္ျဖည့္ဖို ့ကသာ အဓိကျဖစ္ ေနသည္။ ထို ့ေၾကင့္ (7 Eleven) စတိုးဆိုင္ႀကီးမွ ထြက္ခြာၿပီး ထမင္းဆိုင္ဆီကို သာဦးတည္ရေတာ့ပါသည္။
ထမင္းဆိုင္က လည္းဘယ္ မွာ႐ွိသည္ကို သိလို ့ေတာ့မလုတ္ ေလ်ွာက္႐ွာရင္ေတာ့ တစ္ဆိုင္ဆိုင္ေတာ့ ေတြ ့မွာပဲဆိုၿပီးေတာ့သာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္ လမ္းေလွ်ာက္ တဲ့လူဆိုလို ့ ဂလိုဘယ္ႏွင့္ အေပါင္းအပါ ေလးပါ (၄)၊ (၅) ေယာက္သာ႐ွိသည္ လမ္းေပၚတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံသား ဘယ္သူမွ လမ္းမေလွ်ာက္ၾက၊ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္ဆီ၊ ကားကိုယ္ဆီ ႏွင့္သာ သြားလာ ေနၾကသည္။ (၅)မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ လမ္းမႀကီးေပၚသို ့ ေရာက္လာပါသည္။ ထို ့လမ္းမႀကီး ထိပ္ တြင္ ေတြ ့ ျပန္ၿပီ (7 Eleven) စတိုးဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္ ႏွင့္တဆိုင္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားကြာလို ့လည္း ေျခလ်ွင္ေလွ်ာက္ တာေတာင္ (၅) မိနစ္သာ ၾကာသည္။ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ဆိုရင္ တစ္မိနစ္ေတာင္ ေမာင္းရမည္မဟုတ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ နာမည္တူ စတိုးဆိုင္ ႀကီးမ်ား ေနရာထပ္ၿပီး ဖြင့္ရသနည္း။ ေမးခြန္းေတြက ၀င္လာျပန္သည္။ သို ့ေသာ္မေျဖအား ကားလမ္းမ၏ တဖက္ျခမ္းမွာ စီကာစဥ္ကာ ေရာင္းခ်ေနေသာ ထမင္းဆိုင္မ်ားကို ေတြ ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကားလမ္းကူးရန္ မ်ဥ္းက်ား ရွာမိသည္။ သို ့ေသာ္မေတြ ့၊ ေရာင္လည္လည္ႏွင့္ ေရာက္တဲ့ေနရာကသာ ကူးမည္ဟု ေျခလွမ္းျပင္ လိုက္သည္။ ထိုသို ့ ဂလိုဘယ္တို ့ေျခလွမ္း ျပင္႐ံု႐ွိေသး လမ္းေပၚတြင္ သြားေနေသာ ကားႀကီး၊ ကားငယ္မ်ားသည္ လမ္းကူးႏိုင္ရန္ အတြက္ရပ္ တန္ ့ေပးပါ ေလေတာ့သည္။ ဂလိုဘယ္ ျဖင့္ အံေတြကို ေအာလို ့။ ထို ့“မူ၀ါဒ” သည္ကေကာ အဘယ္နည္း။ “လူ”ကို“လူ”လို တန္ဖိုးထားျခင္းေလာ။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္တာျဖင့္ တစ္ရက္မျပည့္ေသးေသာ ဂလိုဘယ္ မသိ႐ွိပါ။ ဂလိုဘယ္တို ့ တသိုက္ သည္ေကာင္းမည္ ထင္သည့္ ထမင္းဆိုင္ကို ၀င္ေရာက္ကာ အဆာလြန္ ေနေသာ ၀မ္းဗိုက္ကို ျဖည့္တင္းရန္ ခင္းက်င္း ထားေသာ ဟင္းမ်ားကို လက္ညွိဳးထိုး၍ လည္းေကာင္း အခ်ိဳးစားမ က်လွေသာ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ျဖင့္လည္းေကာင္း (ထိုင္းစကားမွာ တစ္လံုးမွမတက္) မွာပါသည္။ ဆိုင္႐ွင္က ဂလိုဘယ္တို ့ကို ဗမာလိုျပန္ ေျပာပါသည္။ ဂလိုဘယ္တို ့၀မ္းသာသြားသည္ ဗမာ စကားေျပာရတဲ့သူ ေတြၿပီေပါ့၊ (ေနာက္မွ သိလိုက္ရသည္ ခ်င္းမိုင္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လာေရာက္၍ တရား၀င္၊ တရားမ၀င္၊ အလုပ္လုပ္သူ၊ ထြက္ေျပးလာသူ၊ တိမ္းေ႐ွာင္လာသူ၊ အလည္လာသူ စုစုေပါင္းသည္ လူ(၅)သိန္း အထက္တြင္ ႐ွိသည္ကို သိလိုက္ရသည္။) မွာထားေသာ အစား အေသာက္မ်ား ေရာက္လာၿပီး ဆာဆာ ႏွင့္ကုန္း၍ ေလြးၾကေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္စားလို ့မ ၀င္ ဟင္းမ်ားသည္ အခ်ိဳကဲျခင္း၊ အစပ္မ်ားျခင္း၊ အနံစူးျခင္း စသည့္ ျမန္မာ ပါးစပ္ႏွင့္ အံမ၀င္ေသာ ဟင္းမ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ဆာဆာ ႏွင့္သာ စားရသည္ ပါးစပ္မေတြ ့လွေပ။ ထို ့သို ့ျဖင့္သာ ခ်င္းမိုင္း၏ ပထမဆံုးေသာ ေနလည္စာကို ခ်ိဳအီအီ အရသာျဖင္ သာေရာင့္ရဲ လိုက္ရပါေတာ့သည္။ က်သင့္ေငြကို ႐ွင္းလင္းၿပီး စက္ေတာ္ေခၚရန္ ဟိုတယ္ျပန္ လာခဲ့ၾကသည္။
ညေနေစာင့္ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚအလြမ္းေျပက ညစာသူအခန္းမွာ စားရန္စီစဥ္ၿပီးၿပီဟု ဂလိုဘယ္ကို လာေခၚသျဖင့္ အားနာနာ နဲ ့လိုက္ခဲ့ရပါသည္။ ေဒၚအလြမ္းေျပသည္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့အတြင္း ေျပးဆြဲေသာ ေမာ္ဒယ္ျမင့္ ဟိုင္းလတ္ကားျဖင့္ သူအခန္းသို ့ ေခၚပါသည္။ အခန္းေရာက္လို ့မွမၾကာေသး ဂလိုဘယ္ထက္ တစ္ရက္သာ ခ်င္းမိုင္ကိုေစာေရာက္သည့္ ရန္ကုန္ကတည္း ကေသာက္ေဖၚ၊ ေသာက္ဖက္ ဘေလာ့ဂါ ထြန္းေတာက္ေန ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။ ထို ့မွ တဆက္တည္း ကိုသင္ကာႀကီး ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ကိုသင္ကာ၊ ထြန္းေတာက္ေန ႏွင့္ ဂလိုဘယ္တို ့သံုး ေယာက္သား စေထာင္လိုက္ေသာ ဘီယာ ၀ိုင္းသည္ ဂလိုဘယ္ ယူလာေသာ ေဒၚအလြမ္းေျပ၏ အိမ္ကထည့္ ေပးလိုက္ေသာ ငပိေၾကာ္၊ ပုစြန္အေျခာက္ေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာင္ တို ့ကို အျမည္းလုပ္ ကာ ထိုင္းႏိုင္ငံထုပ္ “ခ်မ္း” ဘီယာႏွင့္ တြဲဖက္လိုက္ပါ ေတာ့သည္။ ဂလိုဘယ္တို ့ သံုးေယာက္ အူစို႐ံု၊ လွ်ာသြက္႐ုံ၊ ႐ွိေသးဘေလာ့ဂါ ဟန္သစ္ၿငိမ္ ႏွင့္ ပန္းပံုျပင္တို ့ပါ ေရာက္လာ ၾကပါသည္။ သို ့ျဖင့္ လူစံုတက္စံု ေသာက္ၾကရင္း (ေဒၚအလြမ္းေျပႏွင့္ ပန္းပံုျပင္ တို ့ကေတာ့မေသာက္) ေဒၚအလြမ္းေျပ၏ ထမင္း၀ိုင္းႀကီးသည္ ဘီယာ၀ိုင္းအျဖစ္ ေျပာင္းသြားကာ ဘီယာလိုလိုက္ သြား၀ယ္လိုက္ႏွင့္ ေသာက္လိုက္ၾကတာ ေဒၚအလြမ္းေျပကို အိမ္က ထည့္ေပးလိုက္ေသာ စားစရာေတြ ကုန္တဲ့အထိပင္ ေသာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ဟန္သစ္ၿငိမ္ကေတာ သည့္ေန ့ကို “ေရာက္ေဒး” ဟုသတ္မွတ္သည္။ “ေသာက္ေဒး” လာအံုးမည္ ဟုေျပာသည္၊ ေျပာရင္းနဲ ့လည္း ေသာက္သည္။ ထို ့ေနာက္ က်န္႐ွိေနေသးေသာ ဟင္းမ်ား၊ အျမည္းမ်ားကို အၿပီးသတ္႐ွင္းလင္းၿပီး လူစုခြဲခဲၾကပါ ေတာ့သည္။ ေဒၚအလြမ္းေျပက ဂလိုဘယ္ကုိ ျပန္လိုက္ပို ့ပါသည္။ မိုးခ်ဳပ္ေနေသာေၾကာင့္ အလာတုန္းကစီးလာတဲ့ ကားေတြကမ႐ွိေတာ့လို ့ ေနာက္ထပ္ တမ်ိဳးျဖစ္သည့္ “တုပ္တုပ္” ဟုေခၚသည့္ ဆိုင္ကယ္မၾက၊ ကားမၾက ယာဥ္တမ်ိဳးကို တားကာလိုက္ပို ့ပါသည္။ ေဒၚအလြမ္း ေျပ၏ အေျပာအရ အလာတုန္းက စီးလာထက္ ပိုက္ဆံ ပိုေပးရတယ္ဟုဆိုသည္။ “တုပ္တုပ္” ေပၚတြင္ စက္သံက တုပ္တုပ္ ေခါင္းထဲကလည္း ဘီယာတန္ခိုးနဲ ့ တုပ္တုပ္ တုပ္တုပ္ နဲ ့သာ လိုက္ပါရင္း ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ခဲ ့ပါ သည္။ အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ည(၁)နာရီေက်ာ္လို ့ေနၿပီး၊ မနက္ျဖန္တြင္ ဒ႐ိုင္ဆူးတက္ခ္ ေတာင္ေပၚ႐ွိ ဘုရားႏွင့္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့၏ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီး ွဆီကို လည္ပတ္ရဦးမည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္သည့္ တစ္ရက္တာအတြင္း ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက တုပ္တုပ္…တုပ္တုပ္၊ ေသာက္ထားသည့္ “ခ်မ္း” ဘီယာအ႐ွိန္ကလည္း တုပ္တုပ္….တုပ္တုပ္၊ နဲ ့ သည့္ေန ့အဖို ့ေတာ့ “တုပ္တုပ္” ႏွင့္သာအိ္ပ္ လိုက္ပါေတာ့သည္။ (အေခၚအေ၀ၚ တုပ္တုပ္ ကို ေျပာတာေနာ္၊ လူလို ့မထင္လိုက္နဲ ့အံုး)
ဂလိုဘယ္ နည္းနည္းေတာ့ လန္ ့လာသည္။ ဂလိုဘယ္တို ့ႏိုင္ငံ တြင္ အမ်ိဳးသမီးဦးေရ ႏွင့္ အမ်ိဳးသားဦးေရ (က်ား၊မ) ကိုသာ အခ်ိဳးခ် ၾကတာမ်ားသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ တြင္အမ်ိဳးသားဦးေရ၊ အမ်ိဳးသမီးဦးေရ အျပင္ ကိုကိုေခ်ာဦးေရ ကိုပါထည့္ သြင္းစဥ္းစား ရမလိုျဖစ္ေနသည္။ဂလိုဘယ္တို ့ကို ကိုကိုေခ်ာကပင္ ေနရမည့္အခန္း မ်ားကိုလိုက္လံ ပို ့ေဆာင္ေပး ပါသည္။ အခန္းေရာက္ ေတာ့ပါလာ သည့္ အိတ္ႀကီး၊ အိတ္ငယ္ မ်ားကိုေနရာခ်၊ ကိုယ္နဲ ့တြဲေနမည့္ အခန္းေဖၚကို မိတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ေရမိုးခ်ိဳးကာ ခရီးပန္းသမ်ွကို အိတ္စက္ျခင္းျဖင့္ ေျဖေျဖာက္ရပါေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္ၾကာၾကာ မအိပ္ရ စာေလာင္မႈက ဂလိုဘယ္ကို အသံျပဳ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဆာေလာင္မႈကို ေျဖသိမ့္ရန္ ေသာ္လည္းေကာင္း ခ်င္းမိုင္၏ အေခ်ာအလွ၊ ပတ္၀န္းက်င္၏ သေဘာသဘာ၀ ကိုစူးစမ္းရန္အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း ဂလိုဘယ္တို ့ တသိုက္သည္ ထမင္းဆိုင္ ရွာပံုေတာင္ ဖြင့္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ဟိုတယ္ကထြက္ထြက္ျခင္း စတင္ေတြရသည္က (7 Eleven) စတိုးဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္ကို ေတြ ့သည္။ ဂလိုဘယ္ ၀င္စပ္စုၾကည့္ေတာ့ အသင့္စား စားေသာက္စရာမ်ား၊ အလွကုန္မ်ား၊ အေအးမ်ိဳးစံု၊ ဘီယာမ်ိဳးစံု၊ အရက္မ်ိဳးစံု၊ ထိုင္းႏိုင္ငံထုပ္ ေန ့စဥ္သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ စာေရးကရိယာအမ်ိဳးမ်ိဳး စသည့္ စံုမွစံု အမ်ိဳးအမည္ လည္းစံုသည္ တံဆိပ္ေတြ လည္းစံုပါသည္။ သို ့ေသာ္ဂလိုဘယ္ လိုခ်င္သည္က စီးကရက္ ဘယ္မွာ မွမေတြ ့။ ဒါနဲ ့ေကာင္ တာက၀န္ထမ္းကို ေမးၾကည့္မွပဲ ဆိုၿပီးေကာင္တာဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထုပ္ပိုးျခင္းမ်ားကို လည္းေကာင္ ေငြေၾကး ႐ွင္းလင္းျခင္းကိုလည္းေကာင္း သြက္လက္ကၽြမ္းက်င္စြာ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ကိုကိုေခ်ာတစ္ေရာက္ ကိုေတြ ့ရသည္။ ေတြ ့ ျပန္ၿပီကိုကိုေခ်ာနဲ ့ သို ့ေသာ္ စီးကရက္ေသာက္ခ်င္ စိတ္ကႀကီးစိုးေနသည့္အတြက္ ကိုကိုေခ်ာဆီကိုသာ သြားၿပီးမေတာက္ တေခါက္သာ တက္ေသာ အဂၤလိပ္စကားကို အာဂံု႐ြတ္ၿပီးေမးျမန္းရပါသည္။ ကိုကိုေခ်သည္ ေခါင္းကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ညိမ့္ၿပီး စီးကရက္ ၀ွက္ထားေသာ အံကိုဖြင့္ ျပပါသည္။ ဂလိုဘယ္လည္း မာဘို႐ိုစီးကရက္ တစ္ဘူးကို လက္ညိုးထိုးျပၿပီး ၾကသင့္ေငြကို ေပးေခ်ကာ ၀ယ္ယူခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေကာင္တာမွ ထြက္မည္အျပဳ ေကာင္တာ စားပြဲေပၚတြင္ “ကြန္ဒုန္း” တံဆိပ္မ်ိဳးစံုကို လြယ္လင့္တကူ ၀ယ္ယူႏိုင္ရန္ ထင္ထင္ ေပၚေပၚတင္ထား ေပးသည္ကိုေတြ ့ရပါသည္။ “ကြန္ဒုန္း” မ်ားကို ထင္ထင္ ေပၚေပၚ ေရာင္းခ်ေပးၿပီး စီးကရက္ဘူးမ်ားကို သို၀ွက္ထားကာ ေမးမွသာေရာင္းေသာ “မႈ၀ါဒ” (Policy) သည္ အဘယ္နည္း ေမးခြန္းမ်ားက ေပၚလာျပန္သည္။ သိုေသာ္မစဥ္းစားအား ေလာေလာဆယ္ ဗိုက္ျဖည့္ဖို ့ကသာ အဓိကျဖစ္ ေနသည္။ ထို ့ေၾကင့္ (7 Eleven) စတိုးဆိုင္ႀကီးမွ ထြက္ခြာၿပီး ထမင္းဆိုင္ဆီကို သာဦးတည္ရေတာ့ပါသည္။
ထမင္းဆိုင္က လည္းဘယ္ မွာ႐ွိသည္ကို သိလို ့ေတာ့မလုတ္ ေလ်ွာက္႐ွာရင္ေတာ့ တစ္ဆိုင္ဆိုင္ေတာ့ ေတြ ့မွာပဲဆိုၿပီးေတာ့သာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္ လမ္းေလွ်ာက္ တဲ့လူဆိုလို ့ ဂလိုဘယ္ႏွင့္ အေပါင္းအပါ ေလးပါ (၄)၊ (၅) ေယာက္သာ႐ွိသည္ လမ္းေပၚတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံသား ဘယ္သူမွ လမ္းမေလွ်ာက္ၾက၊ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္ဆီ၊ ကားကိုယ္ဆီ ႏွင့္သာ သြားလာ ေနၾကသည္။ (၅)မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ လမ္းမႀကီးေပၚသို ့ ေရာက္လာပါသည္။ ထို ့လမ္းမႀကီး ထိပ္ တြင္ ေတြ ့ ျပန္ၿပီ (7 Eleven) စတိုးဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္ ႏွင့္တဆိုင္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားကြာလို ့လည္း ေျခလ်ွင္ေလွ်ာက္ တာေတာင္ (၅) မိနစ္သာ ၾကာသည္။ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ဆိုရင္ တစ္မိနစ္ေတာင္ ေမာင္းရမည္မဟုတ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ နာမည္တူ စတိုးဆိုင္ ႀကီးမ်ား ေနရာထပ္ၿပီး ဖြင့္ရသနည္း။ ေမးခြန္းေတြက ၀င္လာျပန္သည္။ သို ့ေသာ္မေျဖအား ကားလမ္းမ၏ တဖက္ျခမ္းမွာ စီကာစဥ္ကာ ေရာင္းခ်ေနေသာ ထမင္းဆိုင္မ်ားကို ေတြ ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကားလမ္းကူးရန္ မ်ဥ္းက်ား ရွာမိသည္။ သို ့ေသာ္မေတြ ့၊ ေရာင္လည္လည္ႏွင့္ ေရာက္တဲ့ေနရာကသာ ကူးမည္ဟု ေျခလွမ္းျပင္ လိုက္သည္။ ထိုသို ့ ဂလိုဘယ္တို ့ေျခလွမ္း ျပင္႐ံု႐ွိေသး လမ္းေပၚတြင္ သြားေနေသာ ကားႀကီး၊ ကားငယ္မ်ားသည္ လမ္းကူးႏိုင္ရန္ အတြက္ရပ္ တန္ ့ေပးပါ ေလေတာ့သည္။ ဂလိုဘယ္ ျဖင့္ အံေတြကို ေအာလို ့။ ထို ့“မူ၀ါဒ” သည္ကေကာ အဘယ္နည္း။ “လူ”ကို“လူ”လို တန္ဖိုးထားျခင္းေလာ။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္တာျဖင့္ တစ္ရက္မျပည့္ေသးေသာ ဂလိုဘယ္ မသိ႐ွိပါ။ ဂလိုဘယ္တို ့ တသိုက္ သည္ေကာင္းမည္ ထင္သည့္ ထမင္းဆိုင္ကို ၀င္ေရာက္ကာ အဆာလြန္ ေနေသာ ၀မ္းဗိုက္ကို ျဖည့္တင္းရန္ ခင္းက်င္း ထားေသာ ဟင္းမ်ားကို လက္ညွိဳးထိုး၍ လည္းေကာင္း အခ်ိဳးစားမ က်လွေသာ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ျဖင့္လည္းေကာင္း (ထိုင္းစကားမွာ တစ္လံုးမွမတက္) မွာပါသည္။ ဆိုင္႐ွင္က ဂလိုဘယ္တို ့ကို ဗမာလိုျပန္ ေျပာပါသည္။ ဂလိုဘယ္တို ့၀မ္းသာသြားသည္ ဗမာ စကားေျပာရတဲ့သူ ေတြၿပီေပါ့၊ (ေနာက္မွ သိလိုက္ရသည္ ခ်င္းမိုင္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လာေရာက္၍ တရား၀င္၊ တရားမ၀င္၊ အလုပ္လုပ္သူ၊ ထြက္ေျပးလာသူ၊ တိမ္းေ႐ွာင္လာသူ၊ အလည္လာသူ စုစုေပါင္းသည္ လူ(၅)သိန္း အထက္တြင္ ႐ွိသည္ကို သိလိုက္ရသည္။) မွာထားေသာ အစား အေသာက္မ်ား ေရာက္လာၿပီး ဆာဆာ ႏွင့္ကုန္း၍ ေလြးၾကေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္စားလို ့မ ၀င္ ဟင္းမ်ားသည္ အခ်ိဳကဲျခင္း၊ အစပ္မ်ားျခင္း၊ အနံစူးျခင္း စသည့္ ျမန္မာ ပါးစပ္ႏွင့္ အံမ၀င္ေသာ ဟင္းမ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ဆာဆာ ႏွင့္သာ စားရသည္ ပါးစပ္မေတြ ့လွေပ။ ထို ့သို ့ျဖင့္သာ ခ်င္းမိုင္း၏ ပထမဆံုးေသာ ေနလည္စာကို ခ်ိဳအီအီ အရသာျဖင္ သာေရာင့္ရဲ လိုက္ရပါေတာ့သည္။ က်သင့္ေငြကို ႐ွင္းလင္းၿပီး စက္ေတာ္ေခၚရန္ ဟိုတယ္ျပန္ လာခဲ့ၾကသည္။
ညေနေစာင့္ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚအလြမ္းေျပက ညစာသူအခန္းမွာ စားရန္စီစဥ္ၿပီးၿပီဟု ဂလိုဘယ္ကို လာေခၚသျဖင့္ အားနာနာ နဲ ့လိုက္ခဲ့ရပါသည္။ ေဒၚအလြမ္းေျပသည္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့အတြင္း ေျပးဆြဲေသာ ေမာ္ဒယ္ျမင့္ ဟိုင္းလတ္ကားျဖင့္ သူအခန္းသို ့ ေခၚပါသည္။ အခန္းေရာက္လို ့မွမၾကာေသး ဂလိုဘယ္ထက္ တစ္ရက္သာ ခ်င္းမိုင္ကိုေစာေရာက္သည့္ ရန္ကုန္ကတည္း ကေသာက္ေဖၚ၊ ေသာက္ဖက္ ဘေလာ့ဂါ ထြန္းေတာက္ေန ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။ ထို ့မွ တဆက္တည္း ကိုသင္ကာႀကီး ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ကိုသင္ကာ၊ ထြန္းေတာက္ေန ႏွင့္ ဂလိုဘယ္တို ့သံုး ေယာက္သား စေထာင္လိုက္ေသာ ဘီယာ ၀ိုင္းသည္ ဂလိုဘယ္ ယူလာေသာ ေဒၚအလြမ္းေျပ၏ အိမ္ကထည့္ ေပးလိုက္ေသာ ငပိေၾကာ္၊ ပုစြန္အေျခာက္ေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာင္ တို ့ကို အျမည္းလုပ္ ကာ ထိုင္းႏိုင္ငံထုပ္ “ခ်မ္း” ဘီယာႏွင့္ တြဲဖက္လိုက္ပါ ေတာ့သည္။ ဂလိုဘယ္တို ့ သံုးေယာက္ အူစို႐ံု၊ လွ်ာသြက္႐ုံ၊ ႐ွိေသးဘေလာ့ဂါ ဟန္သစ္ၿငိမ္ ႏွင့္ ပန္းပံုျပင္တို ့ပါ ေရာက္လာ ၾကပါသည္။ သို ့ျဖင့္ လူစံုတက္စံု ေသာက္ၾကရင္း (ေဒၚအလြမ္းေျပႏွင့္ ပန္းပံုျပင္ တို ့ကေတာ့မေသာက္) ေဒၚအလြမ္းေျပ၏ ထမင္း၀ိုင္းႀကီးသည္ ဘီယာ၀ိုင္းအျဖစ္ ေျပာင္းသြားကာ ဘီယာလိုလိုက္ သြား၀ယ္လိုက္ႏွင့္ ေသာက္လိုက္ၾကတာ ေဒၚအလြမ္းေျပကို အိမ္က ထည့္ေပးလိုက္ေသာ စားစရာေတြ ကုန္တဲ့အထိပင္ ေသာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ဟန္သစ္ၿငိမ္ကေတာ သည့္ေန ့ကို “ေရာက္ေဒး” ဟုသတ္မွတ္သည္။ “ေသာက္ေဒး” လာအံုးမည္ ဟုေျပာသည္၊ ေျပာရင္းနဲ ့လည္း ေသာက္သည္။ ထို ့ေနာက္ က်န္႐ွိေနေသးေသာ ဟင္းမ်ား၊ အျမည္းမ်ားကို အၿပီးသတ္႐ွင္းလင္းၿပီး လူစုခြဲခဲၾကပါ ေတာ့သည္။ ေဒၚအလြမ္းေျပက ဂလိုဘယ္ကုိ ျပန္လိုက္ပို ့ပါသည္။ မိုးခ်ဳပ္ေနေသာေၾကာင့္ အလာတုန္းကစီးလာတဲ့ ကားေတြကမ႐ွိေတာ့လို ့ ေနာက္ထပ္ တမ်ိဳးျဖစ္သည့္ “တုပ္တုပ္” ဟုေခၚသည့္ ဆိုင္ကယ္မၾက၊ ကားမၾက ယာဥ္တမ်ိဳးကို တားကာလိုက္ပို ့ပါသည္။ ေဒၚအလြမ္း ေျပ၏ အေျပာအရ အလာတုန္းက စီးလာထက္ ပိုက္ဆံ ပိုေပးရတယ္ဟုဆိုသည္။ “တုပ္တုပ္” ေပၚတြင္ စက္သံက တုပ္တုပ္ ေခါင္းထဲကလည္း ဘီယာတန္ခိုးနဲ ့ တုပ္တုပ္ တုပ္တုပ္ နဲ ့သာ လိုက္ပါရင္း ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ခဲ ့ပါ သည္။ အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ည(၁)နာရီေက်ာ္လို ့ေနၿပီး၊ မနက္ျဖန္တြင္ ဒ႐ိုင္ဆူးတက္ခ္ ေတာင္ေပၚ႐ွိ ဘုရားႏွင့္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့၏ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီး ွဆီကို လည္ပတ္ရဦးမည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္သည့္ တစ္ရက္တာအတြင္း ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက တုပ္တုပ္…တုပ္တုပ္၊ ေသာက္ထားသည့္ “ခ်မ္း” ဘီယာအ႐ွိန္ကလည္း တုပ္တုပ္….တုပ္တုပ္၊ နဲ ့ သည့္ေန ့အဖို ့ေတာ့ “တုပ္တုပ္” ႏွင့္သာအိ္ပ္ လိုက္ပါေတာ့သည္။ (အေခၚအေ၀ၚ တုပ္တုပ္ ကို ေျပာတာေနာ္၊ လူလို ့မထင္လိုက္နဲ ့အံုး)
(မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန ့တြင္ ဂလိုဘယ္ဘေလာ့ကို ကိုသင္ကာႀကီးက ေသာက္ရင္းနဲ ့ျပင္ဆင္ ေပးၿပီး အသိေပး ေၾကညာျခင္းသာ ေရးထားေသာ ဘေလာ့ကို C Box မွာအရင္ဆံုး စာေရးေပးခဲ့ပါသည္။) ဆက္ပါအံုးမည္။
Sunday, October 5, 2008
ခ်င္းမိုင္ေန ့စြဲမ်ားကိုဘာသာျပန္ျခင္း(၃)
ဘေလာ့ဂါ မမမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ေဒၚပန္းပံုျပင္ ႏွင့္ ေဒၚအလြမ္းေျပ တို ့ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္ အေ၀ေျပး ကားႀကီးသည္ ဂလိုဘယ္တို ့အုပ္စုကို အလွအေခ်ာေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ ပန္းၿမိဳ ့ေတာ္ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့ သို ့ဆက္ လက္ခ်ီတက္ရန္ ဆိုက္ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္းေျပးွဆြဲေသာ အေ၀းေျပးကားမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ သယ္ယူပို ့ေဆာင္ ေပးေနေသာ အေ၀းေျပးကားမ်ားထက္ အလၽားမသိမသာ တိုသေရာင္ ေရာင္႐ွိပါသည္။ သို ့ေသာ္ကား၏ အျမင့္ကေတာ့ ဂလိုဘယ္တို ့ႏိုင္ငံကကား ေတြထက္ႏွစ္ဆနီးပါး ျမင့္ပါသည္။ ေလဆိပ္အတြင္းတြင္ တာ၀န္က်သည့္ ထိုင္းယာဥ္ထိန္းရဲသည္ ဂလိုဘယ္တို ့အုပ္စု အႏၱရာယ္ ကင္း႐ွင္းစြာ ကားေပၚတက္ ႏိုင္ရန္အတြက္ အျခားယာဥ္မ်ားကို က်င္လည္စြာ ထိန္းေက်ာင္း ေပးလွ်က္ ႐ွိပါသည္။ ကားေပၚကိုတက္တက္ျခင္း ဂလိုဘယ္တို ့ အုပ္စုကို လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ အကူအညီေပးမည့္ ထိုင္းအမ်ိဳးသားေလးတစ္ဦးက အခ်ိဳးအစားက်နေသာ ယူနီေဖာင္း ကို၀တ္ဆင္ၿပီး ပန္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းနီကို မရဲတရဲဆိုးထားကာ မိတ္္ကပ္အေဖြးသားျဖင့္ ခ်ိဳသာစြာႏႈတ္ဆက္ပါသည္။
မဂၤလာပါ….
အကူအညီေပးမည့္ ကိုကိုေခ်ာက ၿပံဳးခ်ိဳစြာ ကႏြဲ ့ကယႏႈတ္္ဆက္ ေသာ္လည္း ဂလိုဘယ္ခင္ဗ်ာ မၿပံဳးႏိုင္ပါ။ ဂလိုဘယ္ႏွလံုးသား ထဲကိုေျပး၀င္လာေသာ ေမးခြန္္းမ်ားကို ဦးေႏွာက္ကလိုက္ ေျဖေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ “တိုင္းျပည္၏ ဖြံ ့ၿဖိဳးတိုးတက္ ျခင္းသည္ အဘယ္နည္း” “ဖြံ ့ၿဖိဳးျခင္း ကိုေရာက္ဖို ့ ဘာေတြေပး ဆပ္ရမည္နည္း၊ ဘာေတြရင္းႏွီး ရမည္နည္း” ဂလိုဘယ္မသိပါ။ တိုင္းျပည္ ဖြံ ့ၿဖိဳးျခင္းသည္ လူသားမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ေ႐ႊးခ်ယ္စရာ မ်ားမ်ားေပးျခင္း မေပးျခင္းႏွင့္ ဆိုင္ပါသေလာ၊ ေယာက်ာ္းသည္ မိန္းမျဖစ္ထိုက္ ခြင့္႐ွိပါသေလာ၊ ထိုအေၾကာင္းအရာ မ်ားကိုလူ ့အခြင့္အေရး ထဲစြဲထည့္ရ မည္လား။ ဂလိုဘယ္ မစဥ္းစား တက္ပါ။ မသိပါ။ ထိုသို ့ေခါင္းပူ ေခါင္း႐ႈပ္ သည့္ေမးခြန္္းမ်ား အေျဖမ်ား မသိျခင္းမ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ကားကဖြင့္ ထားတဲ့ ေအးစိမ့္တဲ့ အဲယားကြန္္းအရသာ၊ ညက္ေညာလွတဲ့ ထိုင္ခံုႀကီးမ်ား၊ အထစ္အေငါ့ မ႐ွိတဲ့ အေ၀းေျပး ကားလမ္းမႀကီး၊ တို ့၏ ေကာင္းမြန္္ျခင္း မ်ားကိုသာ သာယာေနရင္း ကိုကိုေခ်ာ ေပးထားေသာ ၿခံဳထည္ေစာင္ ကိုသာၿခံဳရင္း ေနာက္ေန ့ နံနက္မွေရာက္မည့္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့၏ အလွမ်ားကိုသာ စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ေခတၱအနားယူ အိပ္စက္လိုက္ ပါေတာ့သည္။ (ဆက္ပါဦးမည္)
Sunday, September 28, 2008
အိုင္တီကိုေက်ာ္ၾကည့္ျခင္း(၂)
အ႐ႈပ္ေတြအရမ္းမ်ားေနလို ဘေလာ့ဂါကမာၻထဲ မေရာက္တာျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို ့ေနပါၿပီ။ ကိုကိုဖရီးရဲ ့ေမးခြန္း မ်ားကို လည္းမေျဖျဖစ္ခဲ့ပါ။ သို ့ေသာ္ကိုကိုဖရီးက ဒိုင္ယာေလာ့ကို ဆက္မလုပ္ရင္ မတိုက္ေတာ့ဘူး လို ံအညွာကိုင္ သျဖင့္ ေသာက္ခ်င္လြန္းလို ့ေျဖလိုက္ရပါသည္ ဘေလာ့ဂါအေပါင္းတို ့ေရ......
ကိုကိုဖရီး။ ။ နည္းပညာဟာ လူတိုင္းသံုးစြဲ သင့္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဘတ္ဂ်တ္အင္အား နည္းလြန္းလွတဲ့ အစိုးရေတြအတြက္ ဘယ္လိုမ်ိဳးေဆာင္ ရြက္ေပးႏိုင္မယ္ ထင္ပါသလဲခင္ဗ်ာ။
ဂလိုဘယ္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ကိုကိုဖရီးေရ။ ဘတ္ဂ်တ္အင္အား နည္းလြန္းတဲ့အစိုးရ ေတြဟာျဖင့္ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာရဲ ့အကူ အညီကိုယူကို ယူရမွာျဖစ္ပါတယ။္ သို ့ေသာ္ ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံတကာအ သိုင္းအ၀န္းနဲ ့အထီးက်န္ဆန္လြန္း ေနရင္ေတာလည္း ဖြံ ့ၿဖိဳးမႈေႏွး ေကြးေနမွာေပါ့၊ အခုလို ့တစ္ ကမာၻလံုးနီးပါး ဖြံ ့ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရာမွာ နည္းပညာမပါရင္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ မွာကိုေတာ့ ျငင္းစရာမလို ့ေတာ့ဘူးလို ့ထင္ပါတယ္ ကိုကိုဖရီးေရ၊ ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ့ ပညာႀကီးမႈေရခ်ိန္ကို ပဲတိုင္း တာရေတာမွာပဲ၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ ့ကမာၻျဖစ္စဥ္ႀကီးကို သံုးသပ္ၿပီးတိုင္းျပည္ တိုးတက္ေအာင္အစဥ္ ႀကိဳးစားေနသင့္တာပါ။ မ်က္ကြယ္ျပဳထားရင္ေတာ့ ရင္နာစရာႀကီးေပါ့။
ကိုကိုဖရီး။ ။ လူငယ္မ်ားၾကား အိုင္တီကိုသာဦးစား ေပးလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ အျခားေသာဘာသာရပ္ ေတြမွာ အားနည္းမႈေတြရိွလာႏိုင္လို႕ က႑စံုဖြံ႕ျဖိဳးမႈဆိုတာမ်ိဳးက ခက္ေနမလားလို႕။ ျပန္ေဆြးေႏြးေပးပါအံုးခင္ဗ်ာ။
ဂလိုဘယ္ ။ ။.......ကၽြန္ေတာ္တို ့ျဖစ္သင့္တာက အိုင္တီကို ဦးစားေပး ရမွာမဟုတ္ပါဘူး က႑စံုဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရာမွာ အိုင္တီကို လက္နက္သဖြယ္ ေကာက္ယူ သံုးစြဲဖို ့ ပဲ့ျဖစ္သင့္တယ္ ကိုကိုဖရီးေရ။ အေကာင္းအဆိုး ေရာေထြးေနတဲ့ အိုင္တီႀကီးကို ဘယ္လိုသံုးစြဲရ မယ္ဆိုတာကိုသာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္ ့ျပန္ ့အသိေပးဖို ့ပါပဲ ကိုကိုဖရီးေရ….(ဆက္ပါအံုးမည္)
Friday, September 19, 2008
အိုင္တီကိုေက်ာ္ၾကည့္ျခင္း
လြန္ခဲ့ေသာအခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာကပင္ ေရးခ်င္လွေသာ “အိုင္တီကိုေက်ာ္ၾကည္ျခင္း” ဒိုင္ယာေလာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂလိုဘယ္သည္ ေသာက္ေဖၚေသာက္ဖက္ ကိုကိုဖရီးကို အတင္းအပူကပ္ၿပီး ေရးခိုင္းခဲ့ သည့္အတြက္ ကိုကိုဖရီတစ္ေယာက္ ေသာက္ခ်ိန္မ်ားပဲ့ပါႏိုင္ပါသည္ ခြင့္လြတ္ပါ ကိုကိုဖရီးခင္ဗ်ား...
ဂလိုဘယ္ကို ႀကီးက်ယ္တယ္လို ့ထင္ခ်င္လည္း ထင္ပါေတာ့၊ ခင္ဗ်ားနဲ ့ကၽႊန္ေတာ္ရဲ ့ဒိုင္ယာေလာ့မွာ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ ့ပဲစလိုက္ၾက ေအာင္ဆို ့လား ကိုကိုဖရီးေရ...
ဂလိုဘယ္ ။ ။ ကိုကိုဖရီးေရ ၂၀ရာစုေႏွာင္းပိုင္းထဲက ကမာၻႀကီးေပၚမွာ ဖြံ ့ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံ ေရာဖြံ ့ၿဖီဳးဆဲႏိုင္ငံ ေတြပါမက်န္ အိုင္တီ...အိုင္တီဆိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ ့ေအာင္ဟစ္ လိုက္ၾကတာျဖင့္ ကၽႊန္ေတာ္တို ့အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား ကိုကိုဖရီးေရ၊ ဒီအခ်ိန္ေတာ့ျဖင့္ ကိုကိုဖရီးနဲ ့ဂလိုဘယ္တို အိုင္တီကိုေက်ာ္ ၾကည့္လိုက္ရင္ျဖင့္ ဘာေတြလာ ေနၿပီဆိုတာ ျမည္းစမ္းၾကည့္ ရေအာ္လား ကိုကိုဖရီးေရ။
ကိုကိုဖရီး ။ ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အိုင္တီကို အားလံုးအေလး ထားလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိုင္တီကို အလံုးလား အျပားလား စိတ္မ၀င္စားေသးတယ္ နိုင္ငံတြလည္းရိွပါရဲ႕။ ဥပမာ..အာဖရိကႏိုင္ငံေတြ၊ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈနည္းတဲ့ ကုန္းတြင္းပိတ္ ႏိုင္ငံငယ္ေလးေတြ (landlock) ေလးေတြေပါ့။ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ အိုင္တီထက္ အငတ္ေဘး မဆိုက္ေရး၊ အာဏာလက္ကိုင္ ထားႏိုင္ေရးတို႕က ပိုအေရးႀကီးေနတယ္ေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အိုင္တီအလြန္မွာ ပိုထိတ္လန္႕စရာေကာင္း တာေတြ ရိွႏိုင္တယ္ဆိုတာပဲဗ်။
ဂလိုဘယ္ ။ ။ ကိုကိုဖရီးေရ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ အိုင္တီေခတ္ႀကီး ကေတာ့အဆိုးအေကာင္း ေရာေမႊတိုက္ လိုက္တာျဖင့္ ဂလိုဘယ္တို ့မွာအကြဲအၿပဲနဲ ့ပါဘဲ။ ကိုအိုင္တီကို စိန္ေခၚထိုးမယ့္သူရဲ ့ တိုက္ကြက္ေတြကေကာ ဘယ္လို႐ွိႏိုင္မလဲ ကိုကိုဖရီးေရ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္မ်ားခက္ေနမလားလို၊ ကိုကိုဖရီးကေကာ ဘယ္လိုထင္သလဲဗ်ိဳ ့ သိစမ္းပရေစအံုး..
ကိုကိုဖရီး ။ ။.တိုက္ကြက္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ သူ႕အျမီးနဲ႕ သူကိုျပန္ထိုးဆိုသလိုေပါ့။ အိုင္တီဆိုတာ သံုးတတ္ရင္ေဆး မသံုးတတ္ရင္ ေဘးျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ အိုင္တီေၾကာင့္ စိန္ေခၚမႈေတြရိွလာတာကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဗ်။ ေနာက္ဆံုး လူဟာ လူဆိုတဲ့အသိအစား virtual sense ဆန္ဆန္ ေျပာင္းလဲလာႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အနီးကပ္ဆံုး စိမ္ေခၚမႈကေတာ့ အိုင္တီဟာ စစ္ပြဲေတြကိုမတားဆီး ႏိုင္ဘူး ဆိုတာပဲေလ။
ကိုကိုဖရီး ။ ။ အိုင္တီရဲ႕နည္းပညာေတြကို ဘယ္သူေတြကလဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလာႏိုင္သလဲ။
ဂလိုဘယ ္။ ။ ကိုကိုဖရီးေရ နည္းပညာေတြကို ဘယ္သူကမွ ေရ႐ွည္ထိန္းသိမး္ လို ့ရမွာ မဟုတ္ဘူး ကိုကိုဖရီးရဲ ့ ၂၀ရာစု အေႏွာင္းပိုင္းထဲက ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ နည္းပညာသစ္ေတြဟာ ကမာၻႀကီးကို ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလည္း ေစခဲ့တာကို အားလံုးလက္ခံခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒိုးယိုေပါက္ျဖစ္ေနတဲ့ ယေန ့ကမာၻေလာကမွာ နည္းပညာေတြကို ထိန္းခ်ဴပ္မဲ့ အစားမွန္ကန္တဲ့ ေကာက္ယူသံုး စြဲမႈကိုသာအဓိက ထားစဥ္းစားရမယ္လို ့ထင္တာပဲ ကိုကိုဖရီးေရ
ကိုကိုဖရီး။ ။ အိုင္တီသမားေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက လူေတြနဲ႔ ေရရွည္မွာ တစ္သားတည္းက်မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ဟာ လူတန္းစားသစ္ တစ္ရပ္ အျဖစ္ရိွလာမွာလား။
ဂလိုဘယ္။ ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားကလူေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ေကာက္ယူသံုးစြဲသလဲ ဆိုတဲအေပၚမွာသာ အေၾကာင္းခံ ရေတာ့မွာဘဲ ကိုကိုဖရီးေရ အိုင္တီနည္းပညာဆိုတာ လူတိုင္းအသံုး ခ်သင့္တဲ့ ပညာရပ္ပါ လူတန္းစားသစ္ တရပ္လိုျဖစ္ေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့လူတိုင္း က်ယ္က်ယ္ ျပန္ ့ျပန္ ့ လက္လွမ္းမမွီ ေသးဘူးလို ့ဆိုရမွာဘဲ၊ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရေတြရဲ ့ ပညာႀကီးမႈေပၚ မႈတည္ေနမလားဘဲ ကိုကိုဖရီးေရ (ဆက္ပါဦးမည္)
Wednesday, September 17, 2008
ခ်င္းမိုင္ေန ့စြဲမ်ားကိုဘာသာျပန္ျခင္း (၂ )
ျမန္္မာေတြ၏ စည္းလံုးမႈ၊ ေဖၚေ႐ႊမႈမ်ားကို ပီတိျဖစ္ရင္း ဂလိုဘယ္တို ့စီးမည့္ ထိုင္းေတာ္၀င္ ေလေၾကာင္းလိုင္းပိုင္ ေလယာဥ္ေပၚသို ့တက္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳတို ့အဖြဲ ့ကိုုမ်ားျပားလွ ေသာခရီးသယ္မ်ားၾကားတြင္ မေတြရေတာ့ေပ။ ေလယာဥ္ေပၚကို ေ႐ာက္လို ့မွာမၾကာေသး အခ်ိန္္ တိက်လွေသာေလယာဥ္ႀကီးက ရန္ကုန္္ေလဆိပ္သစ္ႀကီးကို စတင္ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာပါေတာ့သည္ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ႀကီးမားလွေသာ ပ႐ိုဂ်က္တာႀကီးျဖင့္ ေရာက္႐ွိ သည့္ေနရာ၊ အခ်ိန္၊ ေလယာဥ္ျပန္ေနေသာအျမင့္ တို ့ကိုအဆက္မျပတ္ျပပါေတာ့သည္။ သန္ ့႐ွင္း လွပေသာ ထိုင္းေလယာဥ္မယ္မ်ားက ၀န္ေဆာင္မႈဆိုသည့္သေဘာသဘာ၀ကို ျပည့္စံုေအာင္အ နက္ဖြင့္ဆိုပါသည္။ ေရာက္မည့္အခ်ိန္ကို ႀကိဳသိ႐ွိႏိုင္သလို၊ ေရာက္ေနသည့္ေနရာကိုလည္းတိုက္ ႐ိုက္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါသည္။ ဒီၾကားထဲ ဂလိုဘယ္ကမဆီမဆိုင္ “အခ်ိန္္ေမးျခင္းသီးခံပါ” ဆိုသည့္စာ သားေလးကို သတိရမီပါေသးသည္။ ဂလိုဘယ္တို ့ ေလယာဥ္ႀကီးသည္ ႐ွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္ ကပၸလီပင္လယ္ျပင္တို ့ကို ျဖတ္ေၾကာ္ၿပီး ေနာက္ၿမိဳ ့ႀကီးတစ္ၿမိဳ ့ကို ေလယာဥ္ေပၚမွ လွမ္းျမင္ရပါ သည္။ ႀကီးလိုက္တဲ့ၿမိဳ ့ႀကီးဟု ဂလိုဘယ္ထင္မိပါသည္ သို ့ေသာ္ထိုအရာသည္ၿမိဳ ့မဟုတ္ပါ။ ထိုင္း ႏိုင္ငံ၏ သု၀ဏၰဘူမိ ေလဆိပ္သစ္ႀကီးပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ျမန္မာျပည္က ေလယာဥ္ႏွစ္စီးစာ ေလာက္သာတခ်ိန္တည္းဆိုက္ကပ္ႏိုင္ေသာ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သစ္ႀကီး ခမ္းနား ပံုကိုေျပာမိသည့္ ဂလိုဘယ္ အခုေတာ့ျဖင့္ ပ်ားအံုးႀကီး တစ္အံုလို ပ်ားမ်ား၀င္ထြက္သြားလာ လႈပ္႐ွားေန သကဲ့သို ့ သ႑န္တူသည့္ သု၀ဏၰဘူမိ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္သစ္ႀကီးကို ျမင္ေတာ့မွ ဂလိုဘယ္ လွန္္ ့ျဖန္္ ့သြားသည္။
“အား….ေသၿပီဆရာ”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဂလိုဘယ္ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲ လသာေနျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ထိုင္း ေလဆိပ္သည္ႀကီးမႀကီးေတာ့မသိ ဂလိုဘယ္တို ့ေလယာဥ္ဆိုက္သည့္ေနရာႏွင့္ အိပ္ယူရမည္ေန ရာကို အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနသည့္ကားမ်ား ၁၅ မိနစ္ခန္ ့သြားရပါသည္ ေ႐ြးရမည့္ေနရာေရာက္ ေတာ့ ဂလိုဘယ္တို ့အိပ္ေတြကအဆင္သင့္ ေရာက္ေနသည္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုေရာက္လာ လည္းမသိ၊ အဆင္သင့္လိုက္တာ။ ကိုယ့္အိပ္ကိုဆြဲၿပီး ေဘးဘီလိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်ားျပားလွ တဲ့ဆိုင္ေတြ၊ မ်ားျပားလိုက္တဲ့လူေတြ။ ရန္ကုန္္တုန္းက ဗိုက္ဆာလို ့ဆိုင္လိုက္႐ွာလိုက္တာ ေကာ္ဖီ သာရတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကလႊဲလို ့ဘာဆိုင္မွမ႐ွိ အခုေတာ့မ်ားလြန္္းလို ့ဂလိုဘယ္ တို ့ဘယ္ဆိုင္ေ႐ြး ရမွန္းေတာင္မသိေတာဘူး။ လူေတြကို ေ႐ြးျခယ္စရာမ်ားမ်ားေပးထားျခင္းသည္ အဘယ္သို ့နည္း ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဂလိုဘယ္ေခါင္းထဲ ေမးခြန္းေတြကျပစ္၀င္လာပါသည္။ ဂလိုဘယ္မေျဖႏိုင္ေသး။ တိုက္႐ိုက္ေလေၾကာင္းသာ႐ွိရင္ သု၀ဏၰဘူမိသို ့ေျခခ်ခြင့္ရဦးမည္မဟုတ္။ ပ်ားပန္းခတ္မွ်ေသာ၀င္ ထြက္သြားလာေနၾကသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံတကာအ၀န္းအ၀ိုင္း မည္မွ်က်ယ္ေနသည္ကို လက္ေတြ ့မ်က္၀ါးထင္ထင္ ႀကံဳလိုက္ရသည္။ ရန္ကုန္-ခ်င္းမိုင္ တိုက္႐ိုက္ ပ်ံသန္းသည့္ အဲမႏၲေလးရပ္နားသြားျခင္းကိုသာ အထူးတလည္ေက်းဇူးတင္မိရင္း အထီးက်န္ေနသည့္ ဂလိုဘယ္ တို ့၏ေမြးရပ္ေျမကို သာလြမ္းဆြတ္လို ့ေနပါေတာ့သည္။ မၾကာမွီ ဂလိုဘယ္တို ့ကိုလာႀကိဳ တဲ့ဘေလာ့ဂါမမ ပန္းပံုျပင္ႏွင့္ မအလြမ္းေျပ တို ့အူရားဖားရား ေရာက္လာပါသည္။ ေၾသာ္ ဂလိုဘယ္ တို ့ခ်င္းမိုင္ကို ခရီးဆက္ရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား….(ဆက္ပါဦးမည္)
Friday, September 12, 2008
ခ်င္းမိုင္ေန ့စြဲမ်ားကိုဘာသာျပန္ျခင္း
ခ်င္းမိုင္ဆိုတာၾကားဖူးပါသည္ ဇင္းမယ္ဆိုတာၾကားဖူးပ ါသည္။ သို႔ေသာ္ ဂလိုဘယ္မေရာက္ဖူး။ အခုေတာ့ စိုင္ေကာ္လို ခ်ံဳေပၚေရာက္ မဟုတ္ပါ ကံေကာ္လို ခ်င္းမိုင္ေရာက္လို ့ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ဂလိုဘယ္၏ ျပည္ပခရီးက ပထမဆံုးအႀကိမ္မို ့ လည္လည္၀ယ္၀ယ္မ႐ွိလွပါ။ သို ့ေသာ္အသစ္ေဆာက္ထားသည့္ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္သစ္ႀကီးကို ခပ္တည္တည္သာ ၀င္ခဲ့သည္။
အတားအဆီးမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသကာလ သီးသန္႔ေဆးလိပ္ေသာက္ခန္းထဲ၀င္ကာ စီးကရက္ထိုင္ ဖြာရင္း ခမ္းနားလွတဲ့ေလဆိပ္သစ္ႀကီးကိုသာ ပီတိျဖစ္ရင္းေလယာဥ္ေစာင့္ေနခဲ့ပါေတာတယ္။ ထိုစဥ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ ခန္းထဲ့၀င္လာသူက ရာမ ေၾသာ္မွားလို ့ ဒႆဂီရိ သခ်ာေအာင္ေျပာရရင္ လကၤာဒီပခ်စ္သူ၊ အ႐ပ္႐ွည္ရွည္ ဆံပင္ဂုတ္ ေထာက္ႏွင့္ အသားခပ္လတ္လတ္ မ်က္မွန္နဲ ့ သူမွသူအစစ္ပါပဲ၊ မလြဲပါဘူး။ ဂလိုဘယ္သြားႏႈတ္ဆက္မိပါသည္
“ဆရာ ကၽႊန္ေတာ္ဂလိုဘယ္ပါ၊ ဆရာက ဆရာခ်စ္ဦးညိဳနဲ ့တူတယ္”။
ဆရာက “ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္ ခ်စ္ဦးညိဳပါ”ဟု ၿပံဳးၿပီးေတာ့ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ေယာက္ပါ။ ဆရာနဲ႔တူလို႔ လာႏႈတ္ဆက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်င္းမိုင္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္မလို႕ဆရာ။ တိုက္႐ိုက္ေလေၾကာင္းလိုင္းမ႐ွိတာနဲ႕ ဘန္ေကာက္ကေန တဆင့္ကားစီးၿပီး သြားရမွာ။”
ဆရာက “ဒါဆို ကိုယ္နဲ႔ တူတာေပါ့။ ဆရာတို႔က ရသစာေပေရးတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲ ေရြးဖိတ္တဲ့ ေတာင္ကို႐ီး ယားက ရသစာေပဆိုင္ရာ ဖိုရမ္တစ္ခုသြားတက္မလို႔။ ဆရာရယ္ ဆရာမျမေႏွာင္းညိဳရယ္ ေနာက္ၿပီး ဆရာမ(နာမည္ ေမ့ေနပါသည္)ရယ္သံုးေယာက္ပါမယ္။ ဆရာမေတြက အျပင္မွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေမာင္ရင္နဲ႔ ေလယာဥ္ တစ္စီးတည္းပဲ။ ေလယာဥ္ခ်ိန္လည္းနီးေနၿပီ ကၽႊန္ေတာ္တို႔အျပင္ထြက္ၾကရေအာင္”ဟု ဆရာက ဦးေဆာင္ေခၚပါသည္။
အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေတြနဲ ့မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ ဂလိုဘယ္ကလည္း အတူ ေက်ာင္းသြားတက္မယ့္ မိတ္ေဆြေကာင္မေလးကိုပါ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ ေမာင္ရင္တို႔ ဘာမ်ား စားၿပီးၿပီလဲလို႔ ဆရာကေမးပါသည္ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဂလိုဘယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘာဆိုဘာမွမစားရေသးေၾကင္း အမွန္အတိုင္းပဲေျဖလိုက္ပါသည္။
‘‘ဟာ...ဒါဆိုအေတာ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တိုဆီမွာအိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ဟမ္ဘာဂါေတြ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားၿပီးသြားၿပီ ခင္ဗ်ားတို႔ စားၾကေခ်”လုိ႔ ဆရာက ေဖာ္ေရြစြာ ထုတ္ေကၽြးပါေတာ့တယ္။ ေအာ္...ဒါ ျမန္မာ့ ေစတနာ ျမန္မာ့လႈမႈေရး။ မုန္႔စားရလို ့ဂလုိဘယ္ေျပာေနတာမဟုတ္။ အျပင္ေရာက္ေလေလ ျမန္မာေတြ ဘယ္ေလာက္ စည္းလံုးတယ္ဆိုတာ ေလဆိပ္ကတည္းက သက္ေသျပလိုက္ၿပီ မလုပ္ပါေလာမိတ္ေဆြ..(ဆက္ပါဦးမည္)
ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သစ္ႀကီး၏အတြင္းတစ္ေနရာ
Subscribe to:
Posts (Atom)
